🩵 Kankerlicht – Thuis tussen kou en koffie

15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga — soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Een vertrek zonder plan

Maandag begon met actie. Sylvia was aan het inpakken, had de hond naar haar ouders gebracht en reed naar Amsterdam zonder te weten waar ze zou slapen. Toen ze in het ziekenhuis aankwam, liep ik al rond, redelijk vrolijk. Op dat moment kwam een arts binnen die in mijn keel keek, wat vragen stelde en zei dat ik naar huis mocht, als de pijnbestrijding goed werd geregeld.
Sylvia was compleet verrast. Ze kwam voor een paar dagen ziekenhuis en vertrok met mij op de achterbank.

“Soms komt opluchting met koude handen.”

🩶 De eerste avond thuis

Ik had het koud, ijskoud. De hele rit lag ik onder mijn jas, maar toen we thuiskwamen rilde ik nog steeds. Ik ben meteen op bed gaan liggen. Sylvia vertrok om eten voor mij te regelen, mijn morfine op te halen en de hond op te halen bij haar ouders.
Aan tafel at het gezin aardappeltjes met doperwtjes en worteltjes. Ik kreeg gepureerde koude doperwtjes met gepureerde koude worteltjes. Het smaakte heerlijk, omdat we weer met z’n vieren aan tafel zaten.
Daarna ben ik in bad gegaan om op te warmen en heb geslapen onder drie dekbedden. Sylvia dacht dat het kwam door een te drukke dag.

“Er is weinig zo troostend als een tafel die compleet is.”

🩶 Leren doseren

Die nacht sliep ik slecht, maar beter dan in het ziekenhuis. Midden in de nacht nam ik een ampul met 10 milliliter morfine tegen de pijn. Geen goed idee. Het spul smaakte vreselijk en brandde in mijn mond. Sindsdien los ik het op en neem ik 3 tot 4 milliliter per keer.
De volgende dag ging beter. Ik ontdekte dat paracetamol meer verschil maakt dan morfine. De paracetamol temt de pijn, de morfine temt vooral mijn vertrouwen in medicijnen.
Volgens de arts zijn de dagen vier tot acht na de operatie meestal het zwaarst. Dag vijf ligt nu achter me, en dat voel ik. In mijn keel gebeurt van alles. De korsten beginnen los te laten, wat leidt tot plotselinge pijnscheuten en pijnlijke hoestbuien die ik met moeite onderdruk. Elke hoest voelt als een kleine aardbeving in mijn hals en een pijnlijk hogedruk-gebied in mijn oren.

“Herstellen is soms vooral niets kapot hoesten.”

🩶 Afscheid nemen van werk

Ik heb Mepal laten weten dat ik mijn opdracht niet kan voortzetten. Ze reageerden begripvol en warm. Geen druk, geen ongemak, alleen meedenken. Toch voelde het alsof ik ze in de steek liet. Ik mocht werken met een geweldig team waar ik het goed mee kon vinden. De ruimte en vertrouwen die ik kreeg waren ook heerlijk.
Ik help nog met het overdragen van mijn werk aan de transformatie naar hun eigen datawarehouse, zoveel ik kan. Maar mijn lijf bepaalt het tempo, en dat tempo is traag.

“Eerlijk zijn tegen jezelf klinkt moedig, maar voelt als verlies.”

🩶 De high-energie-woning

Ik eet, ik drink, en meestal gaat dat goed. Mijn energiebalans is precair. Ik kan me goed voelen, tot de hond blaft  dan krijg ik het koud. Ik heb geprobeerd hem uit te laten, maar hij sleept me alle kanten op.
De buurvrouw bracht lasagne, van een neef en zijn gezin kwamen ballonnen, van vrienden bloemen. Sylvia’s collega’s stuurden een bos die groter was dan onze keukentafel.
Ik krijg veel aandacht, en dat is lief. Toch merk ik dat vijf minuten praten genoeg is. Dan houdt mijn stem op, en mijn energie ook.
Ons huis is een druk huis, vol geluid en beweging. Mooi, maar veel. Soms vlucht ik mijn bed in om even bij te tanken.

“Thuis zijn is niet hetzelfde als bijtanken.”

🩶 Voor nu

Vandaag was een slechte dag. De ochtend begon goed. Ik liet de hond uit, ruimde het aanrecht op, haalde de wasdroger leeg en de vaatwasser uit. Daarna was het klaar. Zweet op mijn rug, pijn in mijn lijf, afwisselend koud en warm.
Ik heb veel geslapen vandaag. Het was een lange dag. 
Vanavond kijk ik naar de verkiezingsuitslagen. Ondanks alles hoop ik dat de lijn omhoog blijft gaan, al is het maar langzaam.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”