🩵 Kankerlicht – De nacht als onderhandelaar

15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga, soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Slapen is een werkwoord

In het ziekenhuis ontdekte ik dat slapen geen rust is maar een vorm van arbeid. Ik kon niet liggen, dus sliep ik zittend, met een kussen als neksteun en een hoofd dat voortdurend in staking ging. Mijn nachten bestonden uit hazenslaapjes van tien minuten, zeldzaam verlengd tot een glorieuze dertig. De verpleegkundigen noemden het rustmomenten. Ik noem het de hel met een dekentje. Op de foto mijn meest relaxte slaaphouding in het ziekenhuis. En dat was niet eens echt slapen..

“Wie ooit zittend heeft geslapen, weet dat tijd rekbaar is en genadeloos traag.”

🩶 Thuis in mijn eigen ritme

Thuis slaap ik beter, al is mijn slaapritme niet van mijzelf. Het wordt volledig bepaald door het uitwerken van de pijnstillers. Zodra de morfine of paracetamol begint te slijten, wekt mijn lichaam mij met chirurgische precisie. Niet omdat ik wil, maar omdat de pijn het zegt. Mijn nachten volgen nu een schema dat klinkt als een militaire operatie: elke zeven uur morfine, elke vier uur paracetamol. Tussen die twee in probeer ik te rusten. Vier uur ononderbroken slaap voelt als een wellnessvakantie, inclusief het besef dat de rust elk moment weer op kan.

“Soms is vooruitgang niet meer dan van twee naar vier uur slaap.”

🩶 Energie is een valuta

Elke beweging kost energie en mijn lichaam bewaakt dat budget met de strengheid van een boekhouder. Mijn neus snuiten voelt als bergbeklimmen zonder zuurstof, de trap op is een expeditie over de Mount Everest maar dan zonder wachtrij aan de top en zonder het afval langs de route. Vandaag wilde ik voor tien uur opstaan, mijn lichaam zei vriendelijk doch beslist: “forget it but.” (Mijn lichaam spreekt gebrekkig Engels, maar met overtuiging.) Dus bleef ik liggen, tot mijn lijf en ik weer op gelijke koers lagen. Aangezien het energiesaldo negatief is moet het ergens vandaan komen en mijn buikje is hard aan het slinken. Dat is wel fijn.

“Herstel is geen sprint, het is leren wandelen met een lichaam dat nog twijfelt.”

🩶 Kleine overwinningen

Vanmiddag at ik voor het eerst sinds dagen een hele bak Skyr. Geen culinair hoogtepunt, maar een triomf van formaat. Daarna masseerde ik Sylvia, kort, want zelfs liefde heeft tegenwoordig een rustpauze nodig. Elke dag gaat het een beetje beter. Niet spectaculair, maar gestaag, alsof mijn lichaam langzaam weer leert dat leven meer is dan overleven.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”