🩵 Kankerlicht – De dag dat eten een strategie werd

🩶 15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga, soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Een omweg in tweedehands

De dag begon anders dan je zou verwachten van iemand die al aan zijn vierde bestraling toe is. Sylvia en ik reden eerst langs twee kringloopwinkels, een bewuste poging om de dag met iets lichts te beginnen. Terwijl ik langs oude boeken, vergeelde puzzels en curiosa liep, voelde ik heel even de oude ik, de ik die vandaag eigenlijk had moeten spreken op de NLUUG conferentie. Collega’s en vrienden waren nu onderweg naar een zaal waar ik niet kon staan, puur omdat mijn lijf andere plannen heeft. Dat maakte het contrast harder dan alles wat ik in de schappen vond. Toch werkte de kringloop als een soort nooduitgang uit de werkelijkheid, een plek waar je voor een paar minuten niet patiënt bent maar gewoon iemand die twijfelt tussen een mok of een vaasje.

“Afleiding is soms niets meer dan een vergeten puzzel die precies op tijd opduikt.”

🩶 De machine die nooit slaapt

In het ziekenhuis werd opnieuw duidelijk hoeveel mensen en middelen er bewegen voor iets wat van buiten zo simpel lijkt. Vier bestralingsapparaten staan vrijwel onafgebroken te draaien, elk goed voor meer dan dertig patiënten per dag. Van vroeg in de ochtend tot vroeg in de avond wordt een minutieuze choreografie uitgevoerd door verpleegkundigen, radiologen, secretaresses en techneuten. Terwijl ik onder het masker lag, voelde ik hoe een complete zorgmachine samenspant voor tien minuten waarin ik stil mag liggen. Je kunt er moeilijk omheen: ik lever de minste inspanning van iedereen in die ruimte. En toch draait het allemaal om wat er in dat kleine moment gebeurt.

“Je ligt stil, maar om je heen beweegt een wereld.”

🩶 De boodschap die blijft hangen

Na de bestraling was het tijd voor de diëtiste. Zij legde helder en zonder omwegen uit dat mijn lichaam nu ongeveer dertig procent meer energie verbrandt dan normaal. Elk pond dat ik verlies is vooral spiermassa. Met ingang van de tweede week wordt het zwaar, en dat is geen kansberekening maar een zekerheid. Mijn smaak gaat verdwijnen, mijn eetlust waarschijnlijk ook. Het zijn van die zinnen die blijven hangen en tegelijk ruimte laten voor acceptatie. Gelukkig zat er een lichtpunt tussen de feiten. Nu ik nog kan proeven moet ik vooral eten wat ik lekker vind. Zachte kazen, eieren, volle zuivel, alles wat voedt, troost en in mijn geval ook helpt bij herstel. Vegetarisch moet tijdelijk even aan de kant omdat mijn lichaam nu om bouwstenen vraagt die je niet uit tofu haalt.

“Soms is de waarheid stevig, maar de bedoeling zacht.”

🩶 Eten als levenshouding

We maakten afspraken over een eetschema dat straks houvast moet bieden wanneer smaak en eetlust verdwijnen. Eten verandert dan van verlangen in verplichting, een gedachte die stiekem meer impact heeft dan veel van de medische informatie. Sylvia hoorde vooral structuur waar ik dreiging hoorde, een verschil dat ons al jaren goed balanceert. Thuis vond ik een brok zachte kaas en gooide een paar frikandellen in de airfryer, een soort komische voorbereiding op wat komen gaat. Ondertussen zijn de flesjes drinkvoeding onderweg, zorgvuldig geregeld door de diëtiste. Elk flesje staat gelijk aan twee boterhammen. Het voelt bijna futuristisch, maar het is vooral geruststellend.

“Wanneer eten moeite kost, wordt elke hap een keuze voor jezelf.”

🩶 Voor nu

Voor nu kijk ik terug op een dag die draaide om contrasten. Lichte kringloopwinkels tegenover zware ziekenhuisgangen, harde feiten tegenover zachte adviezen. De komende dagen worden intensiever, maar dat is wat het is. Ik blijf schrijven, zoeken naar lucht en eten wat nodig is, zelfs als mijn smaak straks vertrekt zonder opzeggingsbrief.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”