Even stil, maar niet weg
Het was stil. Te stil.
Niet omdat er niets te zeggen viel, maar omdat ik even niets te geven had. Persoonlijke stormen, verlies, frustratie, rouw, herstel.
Soms moet je het zinkende schip even loslaten om zelf te blijven drijven. En dus: mails bleven onbeantwoord, posts bleven uit, gedachten bleven liggen.
Voor iedereen die iets stuurde en niets terugkreeg: het spijt me.
Voor iedereen die bleef: dank.
“Soms moet je jezelf verliezen om je woede terug te vinden.”
Een artikel dat bleef hangen
Vanochtend las ik iets. Geen idee meer waar. Het artikel is weg, maar de zinnen zitten nog steeds als een granaatscherf in mijn hoofd.
Het ging over Oekraïne.
Over een land dat nu al vier jaar op leven en dood vecht. En langzaam verliest.
Van een kolos die alles wil vernietigen wat vrij, open en democratisch is.
Rusland kruipt langzaam maar onverbiddelijk naar het hart van Europa. En Europa?
Europa belooft. Vergadert. Belooft nog eens. Doet te weinig.
De wederopbouwplannen worden al getekend terwijl de raketten nog inslaan.
Wie bouwen we straks op? Als we nu geen ruggengraat tonen?
“Je kunt geen stad herbouwen als je de ziel van haar volk laat verdwijnen.”
Amerika: de beschermer die pillen slikt
En dan Amerika.
Dat in 1994 in het Budapest Memorandum Oekraïne eeuwige bescherming beloofde in ruil voor het opgeven van haar kernwapens.
Een historische keuze van vertrouwen.
Een keuze die hen vandaag fataal wordt.
Want bescherming blijkt afhankelijk van stemmingswisselingen, campagnepolls, en de hoeveelheid drugs die Donald Trump en zijn oorlogszuchtige vriend Hegseth de avond ervoor naar binnen werken.
Vandaag hulp, morgen isolatie. Overmorgen… Temu-deals?
“Wie veiligheid ruilt voor beloftes, krijgt uiteindelijk noch vrede, noch vertrouwen.”
Frankrijk wil vechten. Polen durft. Duitsland twijfelt.
Frankrijk zegt het hardop: misschien moeten we gewoon soldaten sturen.
Niet om te sterven, maar om Oekraïners vrij te maken zodat zij kunnen vechten.
Polen wil, maar mag niet. De NAVO houdt ze tegen.
Duitsland… blijft hangen in twijfel, debat, en het politieke comfort van afwachten.
En ondertussen?
Oekraïners sterven. Rusland wint.
Europa kijkt toe.
En de burger? Die bestelt. Online. In bulk.
“Oorlog in de verte is makkelijker te negeren met een gevulde winkelmand.”
Onze strijd heet Temu
We voeren geen oorlog. We voeren bestellingen uit.
Op Temu. AliExpress.
We kopen telefoonhoesjes van één euro. Nepzonnebrillen van Oakley. LED-lampjes, sushi-bakjes, autohouders en TikTok-trendtroep.
China lacht zich kapot.
Met elke bestelling spekken we de Chinese economie.
En met elke Yuan meer helpen we Rusland.
Want China steunt Rusland. Iran ook. Noord-Korea ook.
Rusland is niet alleen.
Oekraïne steeds vaker wel.
“Een goedkope aankoop is soms een dure concessie.”
Auto’s als morele test
Rij je in een Volvo van Geely? Of een BYD?
Gefeliciteerd. Je rijdt mee in het economische konvooi van de vriendjes van Putin.
Niet met wapens. Maar met geld, afhankelijkheid en gemak.
Wat als morgen de oorlog echt overslaat? Wat als China Taiwan binnenvalt?
Wat als sancties komen? Wat als de leveringen stoppen?
Zal je moreel dan wakker worden, of zal je je goedkope telefoonhoesje missen?
“Onze afhankelijkheid is geen ongeluk. Het is een keuze.”
Ik vertel het mijn gezin. En jij?
Ik probeer het uit te leggen. Aan m’n kinderen.
Dat de wereld waarin zij opgroeien, gevormd wordt door wat wij vandaag aanklikken, bestellen, negeren.
Dat elke euro naar Temu niet alleen een wegwerpproduct koopt, maar een stukje geweten wegspoelt.
Dat luxe, gemak en onverschilligheid wapens zijn als je ze verkeerd gebruikt.
Jij vertelt het je gezin? Of zwijg je, voor de vrede aan tafel?
“De oorlog begint niet met tanks. Hij begint met ons zwijgen.”
Nederlands