Kankerlicht – Wandelen tegen de storm in

🩶 15:33  De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga — soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.

🩶 Storm Benjamin en ik

Gisteravond liepen we honderd meter door storm Benjamin. Het klinkt heroïsch, maar het leek meer op een natte comedy scene waarin Sylvia lachte en ik mezelf hoorde brommen over kou en regen. In het hotel keken we het verkiezingsdebat en ik voelde me vooral een grumpy old man met een natte jas en natte ziel. Maar Sylvia bleef licht. Dat helpt. Zij heeft een talent om lucht te laten binnenkomen, precies op het moment dat ik de ramen potdicht probeer te houden.

Soms waait de storm minder hard als iemand naast je lacht.

🩶 De spanning onder de koffie

De ochtend begon met zenuwen die we allebei wel, maar niet hardop wilden erkennen. Ik dacht: als ik mij groot houd, blijft alles rustig. Maar niets blijft rustig omdat jij je groot houdt. Toen het telefoontje kwam dat de operatie doorgaat, viel er iets in mij stil. Niet opgelucht stil, eerder een soort wachtkamerstilte in mijn borstkas. Een kijkoperatie. Een biopt. Misschien amandelen en lymfeklieren. De amandelen waren nieuw. Het soort praktische woorden waar een leven in past.

Moed klinkt vaak als een heel gewoon ja.

🩶 De dag van naalden en nieuws

MRI. Buisje. Wachten. Nog een buisje. Ik begin te lijken op een amateurjunk die alleen vergeet high te worden. Alles ging eigenlijk soepel tot het telefoontje waarin werd verteld dat er twee nachten voor mij waren gereserveerd. Twee. Met drain. Opname in het AVL in plaats van een korte tussenstop in mijn hoofd. Het idee dat mijn lijf tijdelijk een bouwplaats wordt, voelde rauwer dan verwacht. Ik knikte alsof het allemaal logisch was. Mijn binnenkant was minder netjes.

Het lichaam loopt altijd voor op het verstand.

🩶 Sylvia en de kinderen

Thuis liep het ook niet soepel. De hond moest naar buiten, de kinderen kibbelden en de dagelijkse rommel stapelde zich op alsof het allemaal in scène gezet was om onze spanning te vergroten. Voor het eerst zag ik tranen bij Sylvia. Dat brak iets in mij en lijmde tegelijk alles aan elkaar. Er is niets zwaarder dan iemand die sterk is zien wankelen. Maar er is ook niets liefdevollers dan weten dat je samen wankelt.

Soms is liefde een traan die je niet wegveegt.

🩶 Voor nu

Ik schrijf dit gehaast. Ik moet zo vertrekken voor opname. Ik weet niet wanneer ik weer zal schrijven. Maar ik schrijf weer. Altijd. Dit helpt mij ademen, en als jij meeleest ademen we misschien even samen.

Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.