Waar begin ik in vredesnaam?
Er gebeurt zoveel tegelijk dat ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen. De Europese droom van vrijheid en transparantie staat op instorten. Terwijl burgers worstelen om grip te houden op hun eigen data, rollen beleidsmakers de rode loper uit voor toezicht, censuur en de grote techbedrijven die we juist zouden moeten beteugelen. Dit is geen vooruitgang, dit is digitale lijfeigenschap.
“Vrijheid sneuvelt nooit in één klap, maar in duizend bureaucratische beetjes.”
Chatcontrol: de nachtmerrie achter je eigen scherm
Chatcontrol klinkt onschuldig, maar is in werkelijkheid een Orwelliaans project: het lokaal scannen van al je berichten en foto’s voordat ze versleuteld worden. Iedereen is opeens schuldig tot het tegendeel bewezen is. Alles wat ook maar verdacht lijkt, belandt bij Interpol of het dichtstbijzijnde politiebureau via GPS.
Het argument dat dit kinderen zou beschermen, is een rookgordijn. Er zijn legio redenen om dit niet te doen. Politiekorpsen kampen nu al met capaciteitsgebrek. Wat moeten ze straks met miljoenen strandfoto’s van ouders met hun kinderen? En wie garandeert dat privacyvriendelijke diensten als Signal niet gewoon de EU verlaten, zodat we terugvallen op Zuckerberg en consorten?
Stel je voor: je crasht met je mountainbike, stuurt een foto van je gescheurde fietsbroek met blauwe plekken. (Echt gebeurd). In Groesbeek mag je vervolgens uitleggen waarom je “kinderlijk uitziende gevoelige delen” hebt verstuurd.
Of je maakt tijdens je vakantie in Lesbos een foto van je kind spelend op het strand. Gewone familieherinnering, maar dankzij Chatcontrol kan die ineens als verdacht worden aangemerkt en belandt je op de radar van Interpol.
Of je bent op weg naar Parijs voor een leuk weekend. Je stuurt je partner een pikant berichtje in de Thalys (de hogesnelheidstrein naar Parijs die langs Brussel en luchthaven Zaventem rijdt). Voor je het weet, mag je in Zaventem op het politiebureau uitleggen waarom je zo’n foto hebt verstuurd. Weekend verpest.
En dan de absurditeit ten top: dat wij als EU bedrijven uit de VS (zoals Meta) vragen om onze burgers te controleren. Sinds wanneer is dat een goed idee? En stel dat morgen Noord-Korea een populaire messenger-app lanceert: gaan we die dan ook verplichten om een scanner in te bouwen die al je foto’s doorspit? Het idee is niet alleen gevaarlijk, het is ronduit krankzinnig.
Hoe diep kun je zinken als samenleving als je Meta vraagt om je burgers te controleren? Protesteer hier: https://fightchatcontrol.eu/
Wie veiligheid ruilt voor controle, verliest beide.”
Age gate: Engeland als laboratorium van wantrouwen
De Britten verplichten online diensten om leeftijdscontroles in te voeren. Met draconische boetes in het vooruitzicht wordt álles achter een digitale identiteitsmuur gezet. Je wilt een artikel lezen over een olympische turnster in een strak turnpakje? Dan moet je eerst je paspoort voor een willekeurige webcam houden.
De gevolgen zijn absurd: volwassenen weigeren hun paspoort te scannen om een fles whisky te kopen of een pornofilm te bekijken. AI bepaalt intussen je leeftijd op basis van je gezicht of je browsegeschiedenis. Heb je net Roblox gespeeld met je kind? Vergeet dan Pornhub maar. Veel aanbieders van webgerelateerde services nemen het zekere voor het onzekere en plaatsen steeds meer content achter een age-gate. De Britten vluchten ondertussen massaal naar VPN’s en blijken plotseling allemaal inwoners van Tokelau te zijn.
Dit is geen bescherming, dit is vernedering.
“Controle verkleed als zorg blijft onderdrukking.”
De rechtszaak tegen Google: geknield voor Trump
Twee uur voor een historische uitspraak tegen Google werd de hele antitrustzaak in Brussel afgeblazen. Waarom? Omdat Europa bang is voor Trump, de zelfverklaarde “deal maker” en in feite de ROTUS : Rapist of the US.
De boodschap is duidelijk: economische deals wegen zwaarder dan rechtvaardigheid. We laten ons intimideren door een man die de Europese Unie minacht. Als zelfs Brussel capituleert, hoe kunnen we dan nog spreken van digitale soevereiniteit?
Het is een schaamteloze buiging voor macht, verpakt als pragmatisme.
“Wie voor tirannen buigt om handel, verkoopt zijn ziel met korting.”
Open source, tenzij… altijd tenzij
Onze overheid beloofde “open source tenzij”. Maar in de praktijk betekent dat vooral: tenzij Microsoft iets aanbiedt. De gemeente Hengelo zoekt doodleuk een “AI inrichtingsspecialist Copilot” om Microsoft’s tools uit te rollen. Acht uur per week, twee maanden. Alsof je in dat tempo een digitale transformatie zorgvuldig gaat begeleiden.
Wat stelt dat beleid dan nog voor? Open source is het frame, closed source is de praktijk. En intussen worden we steeds afhankelijker van dezelfde bedrijven waarvan we dachten ons los te maken.
“Tenzij is het gif waarmee beleid sterft.”
Techkennis in de Tweede Kamer: een vacuüm van onkunde
De digitale samenleving is totaal, alles loopt via netwerken en apps. En toch ontbreken digitale experts op de kieslijsten. Barbara Kathmann van GroenLinks (een zeldzame politicus met echte ICT-ervaring) wordt van plaats 18 naar 32 geschoven.
Ondertussen maken we ministers met nauwelijks een VMBO-diploma verantwoordelijk voor het onderwijs in Nederland.. Chatcontrol, data-soevereiniteit, cyberveiligheid – onderwerpen van existentieel belang – worden behandeld door mensen die nog nooit een regel code hebben gezien.
Wie de digitale wereld niet begrijpt, kan haar niet beschermen.
“Onkunde in de politiek is geen vergissing, maar een strategie.”
Bronnen:
- https://fightchatcontrol.eu/
- https://berthub.eu/articles/posts/chatcontrol-weer-terug/
- https://www.pcgamer.com/hardware/age-verification-legislation-is-tanking-web-traffic-to-sites-that-comply-and-rewarding-those-that-dont
- https://www.politico.eu/article/eu-google-antitrust-decision-halted-amid-us-trade-talks-trump-sefcovic-ribera/
- https://overheidzzp.nl/vacatures/ai-inrichtingspecialist-copilot/
- https://groenlinkspvda.nl/nieuws/barbara-kathmann-meest-digibewuste-tweede-kamerlid/
Nederlands