?? Krebslicht – Die Tage, die langsam an Gewicht zunehmen

15:33 Die Glocke, die niemand hören will

Es war ein Anruf am Freitagnachmittag um 15:33 Uhr. Ich habe gerade eine Kwis-Bierverkostung vorbereitet. In wenigen Minuten wechselte mein Nachmittag von leicht zu schwer. Seitdem versuche ich, alles aufzuschreiben, was passiert. Nicht um Mitleid zu haben, sondern um Kopf und Herz zusammenzuhalten. Diese Blogs sind meine Art zu verstehen, zu teilen und zu zeigen, wie ich damit umgehe, manchmal ernsthaft, manchmal mit Humor, aber immer wirklich.

„Das Leben ruft nicht im Voraus an, um zu fragen, ob es angemessen ist.“

🩶 Rust die elke dag iets kost

Sinds 28 november lijken de dagen op elkaar, maar toch haalt elke dag iets anders uit me. Elke ochtend stap ik richting ziekenhuis voor de bestraling, en elke dag kom ik er weer uit zonder direct verschil te voelen. Een half uur later slaat de vermoeidheid alsnog toe, alsof mijn lichaam me vriendelijk doch dringend meedeelt dat ik nu toch echt moet zitten. Of liggen. Het vooruitzicht dat de nacht nieuwe klachten brengt, of oude klachten verergert, maakt de rust overdag soms bedrukkender dan hij lijkt.

“Vermoeidheid maakt geen lawaai, maar neemt wel de kamer over.”

🩶 Taxi’s, poncho’s en onverwacht comfort

Gelukkig is de taxi inmiddels geregeld. Het kost wat tijd, maar het geeft Sylvia een hoeveelheid rust die je niet in minuten kunt meten. De chauffeurs zijn het wel gewend. Ze zeggen weinig, zetten de stoelverwarming aan en laten me in stilte wegzakken. Over verwarmen gesproken, ik heb een nieuwe poncho. Nog zachter en nóg warmer. Dankjewel lieve Sylvia.
Ondertussen blijven er kaartjes binnenkomen. Kaartjes die veel meer doen dan hun gewicht. Elk stapeltje zegt: iemand denkt aan me. Dat blijft bijzonder.

“Kleine gebaren zijn soms groter dan het probleem dat ze verzachten.”

🩶 Recruiters en andere zwervende algoritmes

Minder verzachtend zijn de dagelijkse berichten van recruiters. Ze beginnen allemaal identiek:
“Hi Henro, ik hoop dat alles goed gaat…”
Ik lees dat inmiddels als: “Beste willekeurige naam, dit is een geautomatiseerde mail en jouw welbevinden is mij volstrekt onbekend.”
Mijn standaardantwoord is wellicht wat lomp, maar mijn geduld is dunner dan vroeger. En eerlijk is eerlijk: hun mails zijn dat ook. Tegelijkertijd weet ik dat er ook echte juweeltjes tussen zitten, recruiters die wél weten wat ik kan, die me écht kennen en die een relatie met opdrachtgevers hebben die verder gaat dan alleen matchingsoftware.
Het blijft een merkwaardig fenomeen, werken in een branche waar je haast niet zonder deze bemiddelaars kunt, maar waarin de menselijke maat soms ver te zoeken is.

“Automatische berichten missen het enige wat telt: aandacht.”

🩶 De wedstrijd wordt steviger

Hoewel de prognoses nog steeds goed zijn, voelt het alsof de tweede helft van de wedstrijd is begonnen. De ruststand is helder: Henro 2 – Kanker 0. Maar nu het fluitsignaal opnieuw heeft geklonken, merk ik dat de tegenstander ruw uit de kleedkamer komt. Geen nieuwe doelkansen, maar wel harde overtredingen op plekken waar het pijn doet. Alsof het spelbeeld niet verandert, maar het gevecht wel steviger wordt. De pijn trekt verder omhoog, tot boven mijn oor, en soms voelt het alsof mijn hals een eigen strijdplan uitvoert.
Op 2 december vierden Sylvia en ik negentien jaar verkering. Reden genoeg voor taart, maar ik lag op de bank te wriemelen als een te strak ingepakte marionet. De pijn was simpelweg te veel.

“Soms is winnen geen kwestie van sterker zijn, maar van blijven staan.”

🩶 Pleisters, pillen en voorzichtig vertrouwen

Na die avond zocht ik hulp in het ziekenhuis. Gelukkig ben ik er toch dagelijks. De fentanylpleisters boden uitkomst, al is de startdosering laag. Voor de pieken heb ik oxycodon, die helaas regelmatig nodig blijkt. Fentanyl is zeventig tot honderd keer sterker dan morfine, dus het is geen snoepje dat je lukraak verhoogt. Zowel Sylvia als de arts zijn het roerend eens over één ding: ik ben veel te terughoudend in het gebruiken van middelen die mijn comfort kunnen verhogen. Ik heb uitstekende gewone hulpmiddelen zoals kamillethee en manukahoning, maar zelfs die gebruik ik spaarzaam. En pijnstillers bewaar ik, zo zeg ik altijd, “voor als het echt erg wordt”. Zowel thuis als in het ziekenhuis hoor ik inmiddels dat dit onzin is, dat dit juist het moment is om comfort na te streven en dat we later wel verder zien.
En langzaam begin ik daar aan toe te geven. De fentanyl neemt niet álle pijn weg, maar de verlichting die het geeft, brengt rust. Minder spanning, minder angst voor wat nog komt, meer ruimte om te ademen in een lijf dat al genoeg te verduren krijgt. Ik merk dat de rust in mijn lijf terugkomt. Ik slaap beter. Mijn energie is laag, maar minder schokkerig. En in een onverwachte twist blijkt het enige kussen waarop ik nog lekker lig het kussentje dat mijn broertje ooit van de landmacht kreeg voor zijn uitzending naar Irak. Nederlands zorgstelsel in combinatie met Defensie: plus één.

“Comfort komt soms uit een hoek die je allang vergeten was.”

?? Vorerst

Voor nu is dit waar ik sta. De dagen zijn zwaar maar overzichtelijk, de pijn ingetoomd maar aanwezig, en de humor soms dun maar nooit verdwenen. Morgen opnieuw naar het ziekenhuis, opnieuw kijken wat mijn lijf vandaag doet en opnieuw vertrouwen dat het ergens heen gaat dat beter is dan waar ik nu sta.

„Schwere kann Licht haben. Und Licht wiegt manchmal überraschend viel.“