🩵 Kankerlicht – De dag dat mijn baard afscheid nam

🩶 15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga, soms serieus, soms met humor maar altijd echt.

Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.

🩶 Mijn baard en ik

Mijn baard en ik waren ooit een hechte combinatie. Vol, trots en een tikje eigenwijs, precies zoals ik hem hebben wilde. De laatste dagen maakt hij echter voorzichtig aanstalten om het toneel te verlaten. Het haar laat los alsof het een eigen ontslagprocedure heeft gestart. De kale plek zit op zo’n strategische plek dat creatief modelleren niet meer helpt. Scheren kan nog niet want het masker voor de bestraling moet strak aansluiten.

Toch relativeer ik het. Een baard is decoratie. Gezondheid is fundament. Zodra de bestralingen afgerond zijn en mijn huid tot rust komt, scheer ik hem af en begin ik opnieuw. Of niet. Misschien hoort dit verlies simpelweg bij het verhaal dat ik nu leef.

Soms laat iets los om ruimte te maken voor wat blijft.

🩶 Het licht in de CT kamer

Vandaag zag ik meer van de techniek die onzichtbaar aan mijn herstel werkt. Na elke sessie verschijnt een scherm met verse CT beelden. Een medewerker legde uit hoe ik daarop kan zien waar de stralen landen en met welke intensiteit. De bestraling begint boven mijn linkersleutelbeen en loopt door tot de onderrand van mijn linkeroor. De randen krijgen een zachte dosis, de bult in het midden een stevigere.

Ik denk dat hij kleiner wordt, al weet ik niet of dat komt door de behandeling of de medicatie. Mijn hoop fluistert het eerste, mijn realisme suggereert het tweede. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens daartussen en dat is voor nu voldoende.

Weten wat je ziet is soms troostrijker dan hopen op wat je voelt.

🩶 Taxi safari

Na een week reizen per taxi begrijp ik beter waarom sommige mensen reisverhalen schrijven om zichzelf te beschermen tegen de chaos van alledag. Mijn eerste rit was met een jonge man die professioneel nors leek. Zijn auto rook naar diesel die al een generatie meeging en waarschijnlijk nog familie had in de kofferbak. Hij zei weinig, maar zijn voertuig communiceerde genoeg.

De terugrit die dag was met een joviale man in een grote bus waar ik in mijn eentje een klein festival had kunnen organiseren. Hij vertelde dat hij zijn bedrijf had verkocht en nu puur voor zijn plezier taxi reed. Dat plezier bleek vooral te bestaan uit het uitspreken van succesverhalen met een licht glazige blik. Toen ik voorzichtig vroeg wat hij zakelijk dan precies deed, was het antwoord in prachtig Twents: van alles wat, soms een beetje op de beurs en zo. Het was het soort antwoord dat meer sfeer schetst dan duidelijkheid biedt.

De dag erna werd ik opgehaald door een enthousiaste chauffeuse die reed alsof Google Maps een suggestie was en verkeersregels een advies dat je mag meenemen of achterlaten. Op een rotonde gaf ze geen voorrang en moest ze acuut in de remmen, waarna ik de rest van de rit net iets rechter in de stoel zat. Ik leerde veel over haar opvoedingsstijl, nog meer over die van haar ex en verbaasde me vooral over mijn eigen concentratievermogen.

Daarna kwam de gepensioneerde rijinstructeur in een elektrische Mercedes EQB. De auto vond hij prachtig rijden maar elektrisch rijden als concept was volgens hem een fout in de evolutie. Elke laadpaal werkt anders volgens hem en van al dat gedoe word je gek. Hij gebruikte drie navigatiesystemen tegelijk maar vertrouwde uiteindelijk vooral op zijn eigen geheugen, dat volgens mij uit een tijdperk stamde waarin rotondes nog in de ontwerpfase zaten. Maar we kwamen netjes op tijd.

Later die week zat ik in de wachtruimte naast een taxichauffeur die spontaan begon met enkele bedroevend slechte grappen, het soort dat zelfs in familieapps verwijderd wordt. Daarna volgde een klein betoog over hoe de regering zich had laten inpakken door de stikstof, een onderwerp waarvoor mijn energie op dat moment helaas niet toereikend was. Gelukkig was hij niet mijn chauffeur die dag. Ik was dankbaar voor elke meter afstand tussen ons.

Daarna werd ik opgehaald door een jonge chauffeuse die het ziekenhuis uitreed in een richting die zelfs de navigatie niet leek te herkennen. Volgens haar was het internet in storing. Na een paar minuten zei ik dat ik wilde slapen. Voor ons beiden de beste optie.

Tot slot was er de taxi die te laat kwam terwijl ik juist vroeg klaar was. ZCN nam niet op, Sylvia stond al klaar om te vertrekken en net toen ik haar wilde laten komen, belde een taxibedrijf dat ze al tijden op mij stonden te wachten (bullshit!) maar mijn telefoonnummer niet hadden. Tijdens de rit bleken de ramen wagenwijd open te staan en hing er een stevige rooklucht. Mijn keel protesteerde, ik hoestte veel, mijn bult protesteerde daardoor nog harder en de rit duurde langer dan mijn humeur prettig vond.

Tussen dit alles door waren er ook hele correcte, stille en vriendelijke chauffeurs. Zij verdienen eigenlijk een lintje, al was het maar omdat ze bewezen dat normale ritten wel degelijk bestaan.

Wie reist, leert veel. Wie met taxi’s reist, leert meer dan besteld was.

🩶 Voor nu

Voor nu is dit waar ik sta. Een baard in aftocht, chauffeurs die mijn dagen vormgeven en een behandeltraject dat ritme krijgt. De komende dagen brengen hopelijk nieuwe avonturen en verdere duidelijkheid. Tot ik weer gezond ben blijf ik schrijven, blijf ik ademen en blijf ik zoeken naar het licht waar ik het vinden kan.

Zwaarte mag licht hebben en licht weegt soms verrassend veel.