🩵 Kankerlicht – De dag dat patat een hoogtepunt werd

🩶 15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga, soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Over de helft

Dag drie van de bestralingen zit erop en daarmee zijn we over de helft van de eerste week. Ik heb een overzichtje gemaakt waarin ik elke sessie kan afvinken. Een soort minimalistisch adventskalender, maar dan zonder chocolade. Tot mijn verbazing zit ik al op tien procent van het geheel. De eerste twee behandelingen hakten erin. De vermoeidheid voelde minder als weinig energie en meer als een abrupt geannuleerde software update.

Iemand vertelde me gisteren dat ik er beroerder uitzag dan een week geleden. Dat was vast goed bedoeld maar mijn spiegel had hetzelfde al verklapt. Later die middag lag ik op de bank te slapen. Sylvia keek naar me en zei dat ik zó bleek was dat ik bijna een lijkkleur had. Het was  als grap bedoeld, maar het was wel precies hoe het voelde: alsof mijn gezicht even op pauze stond terwijl de rest van mij nog moest bijbenen.

“Voortgang voelt soms kleiner dan hij is, totdat je ziet hoeveel vinkjes er staan.”

🩶 Bezoek met een timer

Gisteren kwamen Patrick, Vera en haar dochter Sophie langs. Het was warm en vrolijk en precies wat ik nodig had, al merkte ik na een uur dat de koek echt op was. Mijn energie is zo wankel dat ik me soms een smartphone voel die stug op 3 procent blijft hangen. Gelukkig kent Patrick me al jaren en hij concludeerde zelf dat het tijd was om op te stappen. Een zegen voor iedere kankerpatiënt: vrienden die aanvoelen wanneer de ruis te groot wordt.

“Sommige mensen blijven precies lang genoeg om licht achter te laten.”

🩶 Patat als morele steun

Vandaag leek de vermoeidheid mee te vallen. In mijn keel merk ik dat er van alles gebeurt, wat niet verrassend is gezien de aard van de behandeling. Toch wilde ik één ding absoluut doen: naar de snackbar. Ik wilde een patatje eten voordat mijn keel dat niet meer aan kan. En hèmeltje lief, wat heeft het gesmaakt. Mensen die mij kennen weten dat patat hoog op mijn culinaire ranglijst staat. Zelfs boven boerenkool en op gelijke hoogte met de stip en rijstebrij van mijn moeder. Het was wel meteen de limiet van wat mijn keel vandaag aankon, maar een mens moet prioriteiten stellen.

“Soms is geluk een patatje dat net op tijd komt.”

🩶 Tellen en afvallen

Ondanks mijn supplementen en gesnoep val ik toch af. Op 24 oktober woog ik nog 86,6 kilo en inmiddels tik ik de 83 aan. Ik kan het hebben, zeg ik stoer, maar het voelt toch vreemd dat je lichaam afbouwt terwijl je zelf bezig bent met opbouwen. Ook ben ik begonnen met fluorhappen, elke twee bestralingen. Mijn speekselklieren krijgen namelijk een flinke klap en speeksel beschermt nu eenmaal het gebit tegen alles wat zuur, plakkerig of slecht getimed is. Daardoor is mijn mondhygiëne nu belangrijker dan ooit. Poetsen, spoelen en controleren zijn plots geen routinehandelingen meer maar strategie, alsof mijn mond een kleine onderneming is waar ik fulltime directeur van ben.

En dit alles is geen tijdelijke bijzaak. Omdat mijn speekselklieren blijvende schade oplopen, zal ik de rest van mijn leven wekelijks moeten fluorhappen. Voor de duur van de behandeling gebeurt dat zelfs om de twee dagen. Het materiaal koop ik bij de apotheek en het wordt niet vergoed door de zorgverzekering, iets wat ik mild irritant noem om nette woorden te gebruiken.

In het ziekenhuis hebben ze bovendien kapjes gemaakt die precies op mijn tanden passen. Eerst werd met een hypermoderne camera een 3D scan van mijn gebit gemaakt, waarna een printer zijn eigen futuristische ballet uitvoerde en het resultaat afleverde. Die kapjes vul ik met fluorvloeistof en dat hele ritueel voelt inmiddels als een technische avondcursus Mondonderhoud voor Gevorderden.

Daarnaast let ik scherp op tekenen van mucositis, die charmante ontsteking die de mond kan omtoveren tot een intern slagveld. Voorlopig heb ik nog geen blaren gevonden. Elke avond inspecteer ik mijn mond met de nauwkeurigheid van een archeoloog die een kwetsbare vondst niet wil beschadigen. Tot nu toe blijft het terrein opmerkelijk rustig.

“Je leert veel over jezelf als zelfs je kiezen op een logistiek schema staan.”

🩶 Een ontmoeting in de hal

Gisteren liep ik in het ziekenhuis een oud-collega van Sylvia tegen het lijf. Zij rondde net haar laatste bestraling af,  negen maanden(!). Mijn traject en het hare kun je niet vergelijken, maar onze manier van omgaan met ziek zijn bleek opvallend gelijk. Beiden hadden we het gevoel dat de omgeving het zwaarder heeft dan wijzelf. Zij raadde dringend aan om bij de zorgverzekeraar aan te kloppen voor taxivervoer. Het zou het thuisfront enorm ontlasten. Dus dat ben ik nu maar aan het regelen.

“Soms komt steun uit onverwachte hoeken en precies op tijd.”

🩶 Voor nu

Voor nu is dit waar ik sta. Drie dagen onderweg, nog een hele reeks te gaan, maar vandaag voelde iets lichter dan gisteren. Misschien dankzij het patatje, misschien dankzij de gesprekken, misschien dankzij het simpele feit dat de teller blijft tikken. Ik blijf mijn lijstjes maken, mijn keel in de gaten houden en mijn humor voorzichtig water geven.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”