🩵 Kankerlicht – De eerste knal van de tweede helft

🩶 15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. Mijn hoofd stond op licht en luchtig, mijn humeur op vrijdagmiddagstand. In een paar minuten veranderde dat. De stem aan de andere kant van de lijn liet mijn aandacht kantelen van grapjes en speciaalbiertjes naar onderzoeken, behandelingen en woorden die zwaarder wegen dan je op dat moment kunt dragen.

Sinds die middag probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te wekken, maar om mijn hoofd en hart een plek te geven waar ze elkaar kunnen ontmoeten. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga. Soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt nooit even om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Aftrap van een lange wedstrijd

De eerste helft zit erop. Henro twee, kanker nul. De brontumor is gevonden en verwijderd. De prognose was zo gunstig dat zelfs de artsen er ontspannener van leken te worden. Het voelde als een ruststand waarbij je met een gerust hart even naar de kleedkamer kunt lopen. Maar nu is de tweede helft begonnen en die kent een ander soort spanning.

Vandaag had ik mijn eerste bestraling van de dertig die gepland staan. De teller staat dus op één en mijn gezichtsmasker zat strakker dan welke coltrui ik ooit heb geprobeerd te dragen. Mijn horloge registreerde meer stress dan ik zelf voelde, een kleine herinnering dat technologie soms denkt dat hij je beter kent dan jijzelf. Terwijl ik in werkelijkheid vooral bezig was met rustig ademen en het gevoel dat ik in een futuristische kaasvorm lag te onderdrukken.

“Soms weet je lichaam iets dat je hoofd nog moet inhalen.”

🩶 Het nauwsluitende masker

De bestraling zelf was verrassend vriendelijk. Geen geluid van een op hol geslagen betonboor zoals bij een MRI. Geen eindeloos stil liggen zoals bij een CT. Het voelde bijna efficiënt. De machine zoemde, lampjes flitsten en binnen enkele minuten was het al voorbij. De echte uitdaging was het masker.

Dat masker is gemaakt om geen millimeter speling te geven. Het zit zo strak dat mijn kaken onmogelijk te openen zijn. Het is een oefening in overgave, in vertrouwen dat de mensen om je heen precies weten wat ze doen. Elke keer probeer ik dat moment om te buigen naar iets neutraals. Soms lukt dat, soms niet, maar de machine gaat door.

“Je hoeft niet dapper te voelen om dapper te zijn.”

🩶 Tijd die we inleveren

Wat misschien nog het meest verraste, was de verhouding tijd. De rit naar het MST kostte meer tijd dan de hele behandeling. In de spits ben je al snel vijfentwintig minuten onderweg. Je parkeert, loopt naar binnen, meldt je aan, knikt naar herkenbare gezichten, wacht even en ligt dan alweer onder het masker. De bestraling duurde in totaal nog geen twaalf minuten, maar Sylvia en ik waren toch bijna anderhalf uur van huis.

Het voelt soms alsof de reis zwaarder telt dan de therapie. Alsof je elke dag een kleine mini-expeditie doet, met onderweg de bekende gedachten. Wat doet het vandaag met me. Hoe zal ik me straks voelen. Hoeveel energie kost dit. Tegelijkertijd is er ook iets rustgevends aan dat ritme. De wereld draait, zelfs als je zelf wat langzamer gaat.

“Sommige reizen zijn kort, maar voelen langer.”

🩶 Energie als dagbudget

De dag begon eigenlijk opvallend fris. Ik heb mijn Python-cursus weer opgepakt, een traject van honderd dagen. Vandaag heb ik de dagen één tot en met vier gedaan en voelde ik me bijna trots op mijn eigen vasthoudendheid. Daarna moesten we ons haasten naar het ziekenhuis en nu zit ik met een dekentje op de bank. Een beetje leeggelopen, maar nog steeds helder in mijn hoofd.

Het blijft een uitdaging om energie te sparen. Je weet dat de komende weken zwaar kunnen worden. Er wordt gesproken over blaren in de mond, vermoeidheid, bijwerkingen en allerlei verschijnselen die zich niet aan je agenda houden. Mijn balans is wankel en dat maakt energiemanagement tot een sport op zich. Want hoe plan je om iets heen dat onverwachts toeslaat.

“Vermoeidheid heeft geen vaste werktijden.”

🩶 Voor nu

Voor nu sta ik hier. De tweede helft is begonnen en ik heb nog steeds overwicht op het veld. Maar er is ook realisme. De komende weken worden intensief en het eindsignaal ligt nog ver weg. Toch is er iets dat blijft. Humor. Ritme. Koffie. Lijstjes. En het voortdurende besef dat ik niet alleen speel.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”