🩶 15:33 De bel die niemand wil horen
Het gebeurde op een vrijdagmiddag om 15:33. Ik was bezig met vragen voor een bierproeverij met kwis en voelde me even los van alles. In een paar minuten veranderde lichtheid in lood. Sinds die middag schrijf ik, niet om medelijden te krijgen maar om mijn hoofd en hart in hetzelfde ritme te krijgen. Schrijven is mijn manier om het onbegrijpelijke in woorden te dwingen en mijn gedachten een plek te geven waar ze minder scherp aanvoelen.
“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”
🩶 Het onbekende continent
Het grootste onbekende land dat we allemaal kennen is ons eigen hoofd. Een vreemd continent zonder landkaart. Ik bevind me er veel de laatste tijd. Eind vorig jaar besloot ik dat ik mijn carrière wilde omgooien. Ik was klaar met Big Tech en met vijfentwintig jaar Microsoft data identiteit. Ik wist vooral wat ik niet meer wilde. Tegelijkertijd hadden we als gezin een jaar dat zo vol zat met bizarre gebeurtenissen dat ik ze niet eens wil herhalen. Niet omdat ik ze vergeten wil maar omdat ze te veel en te onwaarschijnlijk zijn om steeds opnieuw uit te leggen. Het was een klotejaar en nog steeds voeren we twee keer per week gesprekken om de draad vast te houden.
En precies toen we dachten dat de storm ging liggen, kwam kanker om het hoekje kijken en trapte de bodem opnieuw onder ons vandaan.
“De innerlijke wereld blijft altijd open, zelfs wanneer de buitenwereld instort.”
🩶 De heuvel met de scheur
In mijn hoofd zie ik een uitgestrekte vlakte met heuvels, grotten en mistflarden. Die vlakte noem ik de Henrose Es. De heuvels zijn mijn zekerheden. De grotten zijn de plekken waar vreemde gedachten ontstaan waarvan ik de bron niet ken. De mistflarden zijn spontane ideeën die even verschijnen en dan weer oplossen.
Maar één heuvel is anders. Het is een heuvel die van buiten stevig lijkt maar binnenin een diepe scheur heeft. Daar bruist een schisma dat mij elke dag in twee richtingen trekt. Aan de ene kant weet ik dat ik geluk heb. Een gunstige prognose, alleen radiotherapie, redelijke kansen. Mijn ratio vertelt me dat ik niet mag klagen, dat mijn situatie lichter is dan die van velen. Dus druk ik mezelf dagelijks omhoog met dezelfde zin: het valt mee, hou perspectief.
Aan de andere kant wil ik eerlijk zijn over hoe ik me voel. En eerlijk betekent dat ik moe ben. Dat ik veel rust. Dat ik vaak niets doe omdat ik niets kan. Dat ik niet altijd dapper ben. Dat ik soms somber ben. Dat ik soms meer klaag dan ik zelf leuk vind. Dat ik maar niet kan vatten waarom mijn batterij zo leeg blijft.
En dan komt het lastige deel. Er is een klein stukje in mij dat geniet van de aandacht die ik krijg wanneer ik klaag. De kaartjes. De appjes. De warme woorden. Het gevoel dat mensen me zien. Dat is fijn. En precies daarom voelt het soms verkeerd. Alsof ik onterecht beloning krijg voor negativiteit. Alsof klagen een soort valuta wordt die sympathie oplevert.
Mijn verstand zegt dat dit menselijk is. Mijn gevoel zegt dat het ingewikkeld is. In die scheur zitten de twee stemmen die allebei gelijk lijken te hebben en toch geen vrede sluiten. Als een interne Richter schaal die bij elke nieuwe gedachte opnieuw uitslaat.
“Twijfel is geen teken van zwakte maar van menselijkheid.”
🩶 De professionele heuvel
Nog zo’n heuvel is mijn professionele identiteit. Die heuvel staat wat verderop maar is elke dag in zicht. Ik wil de wereld verbeteren. Dat klinkt stoer en idealistisch maar voor mij is het vooral een praktische wens. Ik wil werk doen dat klopt met mijn waarden.
Mijn verstand vertelt me dat ondernemerschap mij de vrijheid geeft om mijn eigen keuzes te maken. Om te werken aan wat ik belangrijk vind. Mijn eigen pad bepalen. Mijn eigen morele richting volgen. Ik geloof echt dat ik als ondernemer meer impact kan maken dan als werknemer die bijdraagt aan bedrijfsdoelen waar ik me niet altijd in kan vinden.
Maar dit jaar heeft pijnlijk duidelijk gemaakt dat ondernemen risico’s met zich meebrengt. Risico’s die niet alleen mij raken maar ook mijn gezin. Ziek worden terwijl je afhankelijk bent van jezelf voelt anders dan ziek worden wanneer je werkgever het inkomen en de veiligheid biedt. Mijn vrouw wil graag dat ik weer in loondienst ga en ik snap dat volledig. Als werknemer ben je beschermd en ontzorgd. Je draagt niet alles alleen.
Ik zit dus tussen twee waarheden. Ik wil de wereld verbeteren en mijn eigen route bepalen. Maar ik wil ook stabiliteit geven aan mijn gezin. Tot begin 2026 ben ik waarschijnlijk vooral bezig met herstellen. Daarna moet ik opnieuw kiezen. Werknemer of ondernemer. Veiligheid of vrijheid. Structuur of autonomie. Ik weet wat ik wil maar ik heb ook een gezin dat belangrijker is dan ik.
Het is een heuvel waar zekerheden en twijfels zich voortdurend met elkaar vermengen, alsof de mistflarden en de rotsen besloten hebben samen te wonen.
“Je kunt twee waarheden tegelijk voelen zonder dat een ervan ongeldig wordt.”
🩶 De morele berg
En dan is er nog de hoogste berg. De morele berg. Het massief dat al mijn keuzes, irritaties, idealen en botsingen bepaalt. De berg waar ik het langst naar kijk en het minst over begrijp. Ik wil de wereld verbeteren en dat brengt soms een zeker aureooltje met zich mee. Maar ik weet heel goed dat het ook een vorm van egoïsme is. Want het voelt goed om goed te doen. Dus ergens doe ik het voor mezelf.
“De ware altruist is de ultieme egoist.”
Mijn principes botsen regelmatig met de realiteit van het dagelijkse leven. Ik rijd honderd omdat dat beter zou zijn voor het milieu terwijl ik weet dat die ene elektrische auto die tien kilometer per uur harder rijdt geen verandering teweegbrengt. Ik vlieg niet uit principe maar daarmee ontzeg ik mijn gezin die zonvakantie in de Algarve of aan de Turkse Riviera. Mijn morele berg is hoog en stevig maar soms staat hij hinderlijk in de weg.
En dan is er nog het spanningsveld tussen mijn behoefte om eerlijk en uitgesproken te zijn en de wens van anderen dat ik soms vooral mijn mond houd voor de lieve vrede. Ik zie hoe anderen ongefilterd spreken over gelukszoekers of profiteurs en ik moet dan stil blijven uit sociale overwegingen. Dat schuurt. Dat schuurt hard.
Misschien word ik scherper omdat ik minder energie heb. Misschien uit verveling. Misschien omdat de wereld momenteel een plek is waar nuance zeldzaam wordt en ik me tegen die trend verzet. Maar mijn morele berg is duidelijk. Hij staat er. Hoog, breed en niet te omzeilen.
“Een waarde heeft pas betekenis als je hem blijft volgen, ook wanneer hij schuurt.”
🩶 De grotten van tegenstrijdigheid
Dieper in het landschap liggen de grotten waar tegenstrijdige gedachten vandaan komen. Ik wil van alles. Schrijven. Cursussen doen. Bouwen aan digitale souvereiniteit. En tegelijkertijd vind ik het heerlijk om elke dag tot tien uur in bed te liggen. De leegte heeft iets ontspannends. Het niets moet niets.
In die grotten ontstaan vragen als: ben ik lui of ben ik ziek. Doe ik niets of kan ik niets. Verlies ik tijd of win ik rust. De antwoorden verschuiven per dag.
“Een vraag die geen antwoord vindt kan ook een spiegel zijn.”
🩶 De mistflarden
Tussen de heuvels en grotten hangen mistflarden. Gedachten waarvan ik vaak niet weet waar ze vandaan komen. Ik droom al sinds mijn studietijd van een boek over dit innerlijke landschap. Over de Henrose Es. Dat verlangen komt niet uit het niets. Tijdens mijn studie journalistiek schreef ik veel en met plezier. Lange stukken, korte stukken, verhalen die nergens heen hoefden behalve naar het papier. Het voelde vanzelfsprekend om te schrijven, alsof woorden toen net zo soepel vloeiden als koffie in de kantine.
Maar een boek kwam er nooit van. Wie leest dat.
Nu krijg ik complimenten op mijn blog en meteen verschijnt er een nieuwe mistflard: misschien moet dat boek er toch komen. Maar is die gedachte van mij of een echo van anderen die zeggen dat ik mooi schrijf. Ik weet hoe vatbaar ik ben voor externe bevestiging. Dus is dit verlangen authentiek of aangeleerd. Een dauwdruppel van binnen of een ingefluisterde druppel van buiten.
“Soms is een gedachte een wolk en soms blijkt het de regen die je nodig had.”
🩶 Voor nu
Veel van deze gedachten zijn er altijd al geweest. De Henrose Es is geen nieuwe plek. Ik wandel er alleen vaker dan ooit. Mijn energie is laag en mijn beweging beperkt maar mijn hoofd draait door als een slecht afgestelde windmolen. Ik heb nog nooit zo vaak over de Henrose Es gedwaald als dit lastige jaar, waarin facetten van mij bevestigd én ontkracht worden. Alsof mijn eigen innerlijke landschap mij voortdurend opnieuw vertelt wie ik ben, om het een dag later weer zachtjes tegen te spreken.
Het is een vreemde periode en ik ben mezelf een beetje vreemd. Misschien is dat precies waarom ik blijf schrijven. Omdat woorden soms het enige gereedschap zijn dat werkt.
“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”
Ontdek meer van Data-Pro BV
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Nederlands