🩵 Kankerlicht – De dag van geen pijnstillers

🩶 15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga, soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Geen pijnstillers vandaag

Vandaag begon met goed nieuws. Voor het eerst sinds weken heb ik geen pijnstillers genomen. Niet omdat ik stoer wil doen, maar omdat het voor het eerst niet nodig was. De pijn is er nog wel, maar ze is zachter geworden, bijna beleefd. Alsof ze geleerd heeft om aan te kloppen in plaats van zomaar binnen te stormen.`
Het klinkt misschien overdreven, maar dat gevoel van vrijheid is onbetaalbaar. Ik kon zelfs weer denken in plannen, iets wat de afgelopen weken onmogelijk leek. Als dit zo doorgaat, trakteer ik mezelf vanavond op een biertje. Eentje. Gewoon omdat ik het kan.

“Soms is het grootste medicijn het besef dat je er even geen nodig hebt.”

🩶 Een droom die moet wachten

Vanmorgen deed ik iets dat onverwacht meer pijn deed dan de wond in mijn keel. Ik heb me afgemeld voor de NLUUG-conferentie op 20 november. Dat was een droom die al lang in mijn hoofd zat. Een zaal vol gelijkgestemden, een podium, mijn verhaal over de reis van Microsoft-mannetje naar FOSS-voorvechter. Mijn naam op een programma. 
Ik had het me al helemaal voorgesteld: de grap bij de opening, de anekdote over mijn eerste Linux-avond, de blikken van herkenning uit het publiek. Maar dromen hebben energie nodig, en die heb ik simpelweg niet. Mijn stem houdt het niet vol, mijn concentratie nog minder. Dus drukte ik op ‘send’ en voelde me alsof ik een klein stukje van mezelf moest parkeren op de stoep van het leven.
Misschien komt die kans ooit terug. En zo niet, dan blijft het idee dat ik er klaar voor wás ook iets waard.

“Loslaten is soms de enige manier om iets vast te houden.”

🩶 De wereld door nieuwe glazen

De opticien was vandaag mijn hoogtepunt, en dat zegt iets over mijn week. Twee nieuwe brillen: één voor het scherm en één voor de rest van de wereld. Het bleek geen luxe maar pure noodzaak. Drie jaar lang had ik rondgelopen met lenzen die de werkelijkheid langzaam hadden vervormd.
Toen ik mijn nieuwe bril opzette, leek de wereld ineens een hogere resolutie te hebben. De letters op mijn scherm waren weer scherp, gezichten weer vertrouwd, kleuren weer levend. 51 worden betekent dat sommige dingen minder vanzelf gaan, maar het heeft ook iets verzoenends. Je leert beter kijken, letterlijk en figuurlijk.
En eerlijk is eerlijk: met een nieuwe bril voelt zelfs een grauwe dag als een kleine upgrade van het bestaan.

“Wie beter kijkt, ziet niet alleen scherper maar ook milder.”

🩶 De wasstraat en de werkelijkheid

Daarna reed ik naar de wasserette. Niet voor mezelf, maar voor de auto. Een symbolisch moment, want als ik iets geleerd heb van deze maanden, is het dat schoonmaken een vorm van controle is. Terwijl de borstels hun rondjes draaiden, keek ik naar de zeepbellen op de voorruit en dacht: het zou mooi zijn als mijn keel ook zo kon worden afgespoeld.
Thuis aangekomen besloot ik even op de bank te liggen, ogen dicht, gewoon niets. Maar rust is tegenwoordig een zeldzaam goed. Ik heb pubers in huis. Dus lampen die overal branden, een badkamer die eruitziet als een rampgebied. Een woonkamer als een mislukt schilderij van Dali en een keuken die we sinds de middeleeuwen niet meer accepteren. En dan de hond, Salke, die blafte alsof hij een inbreker had ontdekt terwijl het gewoon iemand in de straat was. Mijn zenuwen stonden strak als een gitaar in de woestijn.
Ik reageerde te fel, veel te fel. Zijn blik brak mijn hart. Hij kroop naar me toe, laag bij de grond, met die trouwe ogen vol onbegrip. Ik heb hem daarna stevig geknuffeld, mijn excuses gemompeld, en besloten dat hij straks bij mij op de bank mag liggen. Op een dekentje, dat wel.

“Vergeving past verrassend goed op een hondenkleed.”

🩶 De wankele balans

Het blijft gek, dat gevoel van herstel en uitputting tegelijk. Overdag voel ik me beter, maar mijn energie is als een slecht beheerde batterij. Even vol, dan plotseling leeg. Elke inspanning, hoe klein ook, lijkt twee keer te tellen.
Ik wil zoveel. Lezen, schrijven, op stap, een webwinkel bouwen, cursussen doen, opruimen, werken. Maar vaak eindigt het in zitten, staren, wachten tot mijn lijf weer wil. En toch, midden in die traagheid, zit ook iets waardevols. Ik kijk beter, luister beter, leef bewuster. Misschien is dat de les waar ik niet om had gevraagd, maar die ik blijkbaar moest leren.

“Wie niet vooruit kan, leert stil te staan zonder stil te vallen.”

🩶 Voor nu

Morgen gaan we naar de musical Soldaat van Oranje, met de hele familie. Mijn ouders, mijn broertje, alle kinderen, Sylvia, Mandy’s vriendje, iedereen erbij. Het wordt druk, gezellig, vermoeiend en geweldig tegelijk. Misschien val ik halverwege in slaap. Misschien zing ik zachtjes (heel zachtjes!) mee. Hoe dan ook, ik ben erbij. En dat is op dit moment genoeg.
Voor nu sluit ik de dag af met een biertje, een hond aan mijn voeten en de stille opluchting dat het zonder pijnstillers kon.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”