🩵 Kankerlicht – De puzzel van De Dondersteen

🩶15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga, soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.

🩶 De dag begon leeg

De afgelopen twee dagen waren vol. Erg vol. Het begon juist met leegte: ik alleen thuis, Sylvia en Mandy op pad naar een plaatsje onder de rook van Rotterdam. Even stilte. Totdat de bel ging, Willem van Mepal stond voor de deur, tegelijk met buurvrouw Petra, gewapend met eten. Opeens was het druk, en dat terwijl mijn energieniveau richting nul was.
Willem kwam niet met werk, maar met warmte. Een cadeau, een puzzel van De Dondersteen, mijn favoriete speelgoedwinkel in Hengelo. En een boodschap die nog veel mooier was dan het cadeau zelf: We willen dat je beter wordt. We zoeken vervangers, zodat jij mag rusten.
Ik vond het jammer, eerlijk gezegd. De Mepal laptop verdween in zijn tas. Een stukje identiteit mee in de hoes. Maar tegelijk voelde ik opluchting. Minder druk. Minder moeten. Meer mogen.

Soms is loslaten geen verlies, maar ruimte.

🩶 Dank je, Mepal

Het traject bij Mepal begon ooit wat chaotisch, maar groeide uit tot iets warms. De samenwerking, het vertrouwen, de menselijkheid, het blijft me bij.
Dank aan Willem, Stephan, Huub, Marijn, Jaap, mijn strijdmakker Peter, en natuurlijk ook Jordi, Allard, Jerymo, en iedereen die ik nu even vergeet. Dank voor de menselijkheid achter het merk.
’s Avonds las ik mijn medisch dossier terug. De zin die bleef hangen: Niet de gehele tumor verwijderd. Snijranden. Restweefsel. Geen interpretatie mogelijk: er zit nog wat.
Sylvia en Mandy waren intussen thuis, bezig met Mandy’s nieuwe paaldanspaal in de woonkamer. Het ding stond scheef, ik stond op ontploffen. Korte lontjes horen bij de bijwerkingen, maar ik wilde het niet laten merken. Ik ben gevlucht, naar bed, naar stilte, naar adem.

De nacht kent geen oordeel, alleen ruimte om te zakken.

🩶 Van paniek naar precisie

De volgende ochtend was ik mentaal chaos in beweging. Angstig. Onzeker. De rit naar het ziekenhuis voelde als een marathon. We waren te laat, file, stress. Terwijl Sylvia parkeerde, rende ik naar binnen en werd ingehaald door wandelende mensen. Symbolischer kon het niet.
De dag begon met een afspraak bij de mondhygiëniste van MST Enschede. Twee warme, kundige dames. Ze namen de tijd, legden alles uit, stelden gerust. Ik moest happen voor fluoridekapjes, maar mijn kokhalsreflex protesteerde al bij het woord ‘lepel’. Zonder aarzeling stapten ze over op een 3D-scan. Geen geklungel, geen pijn. Alleen professionaliteit met compassie.
Ik kreeg uitleg, tips, recepten. Fluoridehapjes, middeltjes, boodschappenlijstjes. Mijn gebit heeft zich zelden zo schoon gevoeld. En ik besef nu: het wordt een levenslange zorgrelatie, mijn mond en ik.

Zorg is niet wat ze doen, maar hoe ze het doen.

🩶 Het masker en de mens

Daarna volgde een gesprek met mijn case manager. Ze vertelde over de begeleiding, de lijntjes, de afspraken, de dagelijkse routine die straks mijn nieuwe ritme wordt. Voor het eerst voelde ik dat ik in goede handen ben. Niet alleen technisch, maar ook menselijk.
Elke bestraling wordt gevolgd door een bezoek aan de mondhygiëniste. Alsof de behandeling een tandem is tussen techniek en zorg, tussen straling en herstel. Dat idee stelt gerust.
Alleen één zekerheid bleef: ik plan niet verder dan het einde van dit jaar. Meer durf ik niet.
Dinsdag dacht ik mijn eerste bestraling te krijgen, maar nee, het wordt de dag van het masker. Een hoofdvorm in plastic waarin ik straks dagelijks word vastgeklikt. Ik grijnsde even, het lijkt op cosplay maar dan zonder applaus.
Daarna een CT scan, een planning, een schema. De machine neemt het ritme over.

Behandelplannen klinken klinisch, maar ze zijn eigenlijk rituelen van hoop.

🩶 Frikandellen en filosofie

Na het ziekenhuis gingen Sylvia en ik de stad in. We kochten kamillethee, Manuka honing, proteïneshakes, de uitrusting voor de strijd.
We aten bij een snackbar. Frikandellen met te veel mayo, precies wat ik aankon. En wat heb ik genoten.
Daar, bij dat tafeltje met plastic servet, sprak ik een oude collega van Ecare, Hans. Hij heeft dezelfde hersentumor als ik ooit had, maar bij hem kan die niet worden verwijderd. Hij leeft met wat ik overleefd heb. Zijn tumor wordt om de zoveel tijd gekortwiekt, zoals je een heg snoeit die nooit stopt met groeien. Confronterend.
Ik voelde me ineens klein, maar ook dankbaar. Niet voor de ziekte, maar voor de tijd die ik nog heb.

Eten smaakt intenser als je weet dat alles eindig is.

🩶 Kapot en gedragen

Na de stad was ik uitgeput. Kapot, kapot. Ausgenutzt, zoals de Duitsers het eerlijker zeggen. Claudia en Rody kwamen langs, maar ik lag al in bed.
Rody hielp Mandy met haar paaldanspaal en fiets, Claudia vouwde de was en beloofde om binnenkort te helpen met de tuin. Kleine dingen, grote gebaren.
Het besef groeide: ik hoef niet alles alleen te dragen. De wereld tilt mee, soms stilletjes, soms met een wasmand.

Echte steun maakt geen lawaai.

🩶 De kankershop

’s Avonds, toen Sylvia en ik bijlichtten in de stilte, ontstond het idee. Een webshop voor mensen met kanker. Niet zwaar, maar praktisch.
Manuka honing, zachte kamillethee, warme dekentjes, proteïneproducten, hittepitkussens, steunkussens, alles wat het leven wat draaglijker maakt. We noemden het hardop: De Kankershop.
Met de beste kankerproducten. Van de beste kankerleveranciers. En natuurlijk, een kankerkorting. Humor als harnas.
Ik werk dit jaar niet meer. Dat is duidelijk. Maar misschien wordt dit iets wat wel energie geeft. Iets van zin in plaats van zinloos.

Soms begint iets nieuws precies op het moment dat je niets meer verwacht.

🩶 Voor nu

Voor nu is dit waar ik sta. De dagen voelen kort en vol tegelijk. Er is angst, maar ook absurd veel liefde. De komende weken worden zwaar, maar ik heb mijn puzzel, mijn thee, mijn frikandellen en mijn mensen. En dat is voorlopig genoeg.

Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.