🩵 Kankerlicht – De stad die zichzelf opbrandt

15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga, soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 De batterij die niet oplaadt

Soms voel ik me prima. Dan loop ik met de hond, ruim de vaatwasser uit en denk: kijk, het gaat best goed. Tien minuten later lig ik op de bank, zwetend alsof ik een marathon heb gelopen. Er is geen logica. De ene dag lijk ik vol energie, de volgende dag voelt zelfs tandenpoetsen als topsport. De batterij laadt niet op maar lijkt zichzelf leeg te lekken, ongeacht wat ik doe.

“Mijn lichaam heeft zijn eigen agenda, en ik sta er niet op.”

🩶 De fabriek in mijn lijf

Blijkbaar heeft het allemaal een reden. Kankercellen zijn als op hol geslagen fabriekjes: ze draaien dag en nacht, vreten suikers en vetten, maar produceren niets nuttigs. Ze doen aan wat wetenschappers het Warburg-effect noemen, suiker omzetten in melkzuur, zelfs als er zuurstof genoeg is. Het is alsof mijn lichaam een energieverslindende startup is geworden die alles opslokt en alleen rook uitspuugt. Geen winst, wel activiteit.

“Het is alsof een fabriek alle grondstoffen van de stad opslokt, dag en nacht produceert, maar alleen rook uitstoot.”

🩶 Spaarstand met gaten

De komende weken moet ik mijn energie sparen voor de bestralingen. Dat klinkt eenvoudig: rust nemen, op tijd slapen, niet te veel doen. Maar als je energiebalans wankel is, voelt sparen als proberen water in een vergiet te bewaren. Soms lukt het om wat vast te houden, dan weer stroomt alles weg zonder waarschuwing. Mijn lichaam lijkt niet te snappen dat ik vooruit wil plannen. Het leeft per dag, per uur, per ademhaling.

“Ik probeer energie te sparen, maar mijn lijf houdt niet van spaarrekeningen.”

🩶 Schuldgevoel op de bank

Er zit iets raars in ziek zijn: je voelt je schuldig als je rust neemt. Alsof je je moet verantwoorden voor de uren op de bank. Maar het is geen luiheid, het is onderhoud. Mijn lichaam voert oorlog op microniveau en ik ben slechts logistiek manager van het geheel. Toch betrap ik mezelf erop dat ik denk: ik had nog even een mailtje kunnen sturen. Tot ik weer begin te zweten van het nadenken alleen.

“Rust is geen luxe. Het is onderhoudswerk voor de ziel.”

🩶 Voor nu

Voor nu is dit waar ik sta. Mijn lichaam werkt harder dan ik ooit heb gedaan, en dat mag ik blijkbaar voelen. Morgen probeer ik weer iets nieuws: niets plannen. Misschien is dat het echte werk.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”