💙 Kankerlicht – De nacht dat ik een engel zocht

15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga, soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Stap voor stap

Stap voor stap. Dat is wat Sylvia tegen me zei. Zo klonk het begin van ons avontuur: eenvoudig, vastberaden en eerlijk gezegd een beetje optimistisch. En ze had gelijk, het gaat met stappen. Niet lineair, nooit netjes. Soms zet ik er een paar vooruit, dan weer twee achteruit. Er zit ritme in dat chaotisch voelt, maar blijkbaar hoort dat erbij.

Er zijn dagen dat ik denk: “Kijk ons gaan!” En er zijn dagen dat ik alleen maar ga liggen.
Een van die kleine overwinningen is dat ik tegenwoordig beter slaap. Ik word niet meer midden in de nacht wakker van de pijn, maar juist pas wanneer het tijd is voor de volgende ronde medicijnen. Dat klinkt als vooruitgang, en dat is het ook. Alleen is het nu zo dat wakker worden altijd samengaat met pijn. Geen dromerige overgang naar de dag, maar het besef dat ik net te laat ben met slikken. Toch voelt het goed dat mijn lichaam tenminste weer even rust neemt tussen de gevechten door.

“Vooruitgang is soms niet dat iets minder pijn doet, maar dat je er even van mag uitrusten.”

🩶 De nacht met te veel gedachten

De afgelopen nacht was er zo één die alles even op zijn kop zette. Ik droomde iets vaags over kwijtgeraakte dingen, alsof ik iets belangrijks niet kon vinden. Toen ik wakker werd, voelde ik me alsof ik een marathon had gelopen in een sauna. Alles deed pijn, mijn lijf plakte aan het laken, en de pijnstillers stonden me nog twee uur uit te lachen vanaf het nachtkastje.

Er was alleen die vreemde gedachte: “Ik zoek een engel om op Mandy te letten.”
En ineens werd ik rustig.
Heel vreemd. Want ik geloof niet in engelen, niet in mystiek, hooguit in zuurstof tussen hemel en aarde. Maar op dat moment voelde het troostend, alsof die gedachte even iets vastpakte dat ik zelf kwijt was.

“Soms komt rust in een vorm die je niet gelooft, maar wel herkent.”

🩶 Het gewicht van zorgen die niet van mij zijn

De pijn is zwaar, maar wat me het meest bezighoudt, is Sylvia. Ze draagt dit hele jaar alsof het een rugzak is die steeds zwaarder wordt, vol praktische dingen, maar vooral vol emoties die geen handleiding hebben. Ze is dapper, maar ik zie hoe vermoeid ze raakt van het dapper zijn.

Gelukkig heeft ze besloten om voorlopig niet te werken. Even ademhalen. Even zoeken naar vaste grond.
Ik hoop dat mensen om haar heen dat ook zien, dat haar kracht niet eindeloos is, dat positiviteit ook gevoed moet worden.

Wees lief voor haar.
Ze verdient het.

“Sterke mensen zijn vaak gewoon mensen die te lang sterk zijn geweest.”

🩶 Voor nu

Voor nu is dit waar ik sta. De dagen rollen door, met pijnstillers en soms een onverklaarbare glimlach om niets. Misschien is dat de kern van dit alles: leren leven met wat je niet begrijpt, zonder het te laten wegen wat het niet hoeft te wegen.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”