🩵 Kankerlicht – Toen water weer smaak kreeg

15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga — soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 De kamer zonder nacht

De afgelopen dagen waren een soort nachtdag zonder grenzen. Ik lag wel, maar sliep niet. De pijn in mijn keel groeide tot een soort sirene die mijn hele lijf commandeerde. Zelfs morfine leek een soort placebo met goede intenties maar weinig daadkracht. Mijn wereld werd klein en scherp: telkens dertig minuten, dan weer wakker. Geen dromen, geen rust, alleen wachten tot iets verandert of tot ik zelf iets minder word.

“Pijn maakt tijd vloeibaar, maar nooit vriendelijk.”

🩶 Het gesprek dat nodig was

Sylvia en ik videobelden. Haar gezicht in mijn scherm voelde dichtbij, maar mijn aandacht was dun als vloeipapier. Ik zag een toekomst waarin ik haar misschien niet meer helder zou kunnen spreken. Dat vooruitzicht was pijnlijker dan de keel zelf. Sylvia stuurde een bericht dat ik moest laten lezen aan de verpleegkundige. Ik deed het. En als je je ooit hebt afgevraagd of woorden kunnen wegen: ja. Haar woorden werden serieus genomen. Er kwam een hoofdhalschirurg. Er kwam aandacht. Er kwam erkenning dat het erger was dan gedacht.

“Soms moet iemand anders namens jou zeggen dat het genoeg is.”

🩶 De sonde die niet paste

De sonde zou helpen, zei men. Het was een logische oplossing: als eten niet lukt, dan brengen we het naar binnen langs een andere route. Maar het ding raakte de wond en elk contact voelde als vuur in fijn reproductiewerk. Drie keer schoot ik in paniek. Niet een beetje onrust, maar echt paniek. Het soort paniek waarin praten niet meer lukt en je lichaam alleen nog ‘weg’ probeert te organiseren. Morgen proberen we opnieuw. Met andere apparatuur. En hopelijk iets dat mij zegt dat de wereld niet in brand staat.

“Oplossingen zijn niet altijd meteen oplossingen.”

🩶 Toen water weer smaak kreeg

En toen kwam het infuu. Ik had het bijna niet verwacht. Maar vocht is iets heiligs. Mijn lichaam kreeg iets terug wat het aan het verliezen was. Ineens kon ik slapen. Niet lang, maar langer dan een halve aflevering van wat dan ook. Ik droomde zelfs. De kamer kreeg kleur. Niet veel, maar genoeg om de randen weer te zien. Vandaag heb ik mij gewassen en een stukje gelopen. Voor het eerst sinds dagen voelde mijn lijf niet alleen als slagveld, maar ook als huis.

“Kleine verbeteringen kunnen onredelijk veel hoop dragen.”

🩶 Voor nu

Voor nu is dit waar ik sta. Morgen een nieuwe poging. Misschien sonde, misschien eten. Misschien pijn, misschien licht. Maar vandaag heb ik weer gedroomd. En dat is iets.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”