Kankerlicht – Toen mijn keel een hoofdrol opeiste

15:33  De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga, soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.

🩶 De gang naar de operatie

Afgelopen vrijdag werd ik geopereerd. Ik zou om 15:30 onder narcose gaan maar het werd uiteindelijk een uur later. De gang naar de operatiekamer was opvallend gezellig. De vrouwen die mij voorbereidden lieten me zelfs een TikTok zien die ze die dag hadden gemaakt. Uiteindelijk brachten ze mij niet van de wachtkamer naar de operatiekamer maar eerst naar de uitslaapkamer, omdat hun dienst erop zat en ze graag naar huis wilden. In de operatiekamer hing een lichte sfeer. Jonge mensen die met elkaar spraken op een manier die lucht gaf, maar toch heel serieus bleven in hun werk. Iemand zei dat de narcose nu werd toegediend. Het volgende dat ik weet is dat ik wakker werd.

Ik heb blijkbaar zestien keer gezegd dat mijn vrouw fantastisch is.

🩶 Terug in mijn lichaam

Toen ik wakker werd voelde ik direct dat alles anders was. Mijn tong was zo opgezwollen dat ademen soms leek op een soort binnenwaartse sluisdeur. Als ik door mijn neus uitadem blokkeerde mijn tong de doorgang. Op mijn rug liggen zorgde ervoor dat ik begon te rochelen, alsof wondvocht de luchtweg instroomde. De artsen zeiden dat dit normaal was. Sylvia vertelde mij dat beide amandelen zijn verwijderd. De linker zag er verdacht uit en daar hebben ze iets meer weggehaald dan alleen de amandel. De verwachting is dat de bron van de uitzaaiing daarmee is verwijderd. Het gezwel zelf zit er nog. Eerst wordt de biopt gekweekt en geanalyseerd voordat verdere stappen worden bepaald.

Goed nieuws kan vreemd voelen als je lijf tegelijk protesteert.

🩶 Pijn en ijs

Ik had veel pijn. Waterijsjes waren het eerste redmiddel. Ik moest één nacht blijven en zou de volgende ochtend naar huis gaan. Die ochtend werd middag. De pijn nam alleen maar toe. Oxycodon hielp niet genoeg en inmiddels ben ik overgestapt op morfine. Ik probeer te slapen maar het is vooral in slaap vallen en wakker schrikken en soms echt even wegzakken. Ik heb één houding gevonden die te verdragen is en daar lig ik in. Eten gaat alleen in vloeibare vorm. Sinds eergisteravond heb ik het volgende gegeten: één bord koude griesmeelpudding, twee koppen koude griesmeelpudding, één kommetje bevroren fruitsmoothie en een half kommetje niet bevroren fruitsmoothie.

Herstellen is soms niets meer dan tellen wat nog lukt.

🩶 Sylvia

Ik heb Sylvia naar huis gestuurd. Zij zat al die tijd in de sfeer van wachten, niet weten en toekijken. Thuis gaat het leven verder en dat weegt. Toen ik zei dat ik nog een nacht wilde blijven omdat ik me slecht voelde, zag ik haar breken. Heel even. Zelden gezien. En zelfs dat bleef beheerst. Zij is sterk. Veel sterker dan ik soms durf te denken. Morgen komt zij mij ophalen. Tenminste, als het goed gaat.

Wat een vrouw.

🩶 Voor nu

Voor nu is dit waar ik ben. Wachten op de kweek. Wachten op rust in mijn keel. Wachten op slapen dat slaap is en niet half wegvallen. Het zal langzaam gaan. Maar langzaam is ook vooruit.

Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.