Kankerlicht – Stap voor stap

15:33  De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga. Soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Alles tegelijk

Het was niet te overzien. Alle informatie, aannames, invullingen, gedachten. Ze stormden tegelijk mijn hoofd in. Plotselinge angsten, onverwachte huilbuien, maar ook momenten waarop ik gierend van de lach op de bank zat om een absurde gedachte.
Mijn schoonzusje zei het treffend: “Zoveel gedachten vliegen door je hoofd, maar er komt niets uit.”
Dat is precies hoe het voelde.

Sylvia en ik zaten in een wervelstorm van “wat als”-scenario’s. Wie vertel je wat? Wanneer? Wat moet je alvast regelen? Wat zeg je tegen wie? En vooral: hoe houd je het zelf een beetje bij?

“Soms is je hoofd een whiteboard vol vragen zonder stift.”

🩶 Stap voor stap

We werden er gek van. Dus besloten we het simpel te houden.
Ons motto is nu: stap voor stap.
We kijken niet verder vooruit dan wat we kunnen overzien.
Beren op de weg jagen we wel weg als ze daadwerkelijk midden op de weg staan. Om de hoek kijken heeft geen zin; daar staat meestal alleen maar weer een nieuwe beer.

Zo ook met dit blog. Iemand vroeg me: “Moet je dit al wel doen, Henro? Wat als het straks allemaal meevalt? Misschien wachten tot alles duidelijk is?”

Maar dat is juist het punt. Er komt geen duidelijk moment. In de zes dagen sinds ik het hoorde, is elke uitspraak al eens bijgesteld, elke afspraak verplaatst, elk detail net even anders gebleken.
Als ik wacht tot het stabiel is, schrijf ik nooit. Dus schrijf ik nu.

“Wie wacht op zekerheid, schrijft alleen zijn nagedachtenis.”

🩶 Communicatie als chaosdiscipline

Wat ik nooit had verwacht, is dat praten over kanker soms ingewikkelder is dan het hebben van kanker.
Iedereen bedoelt het goed, maar het gesprek ontspoort snel.
Mensen zoeken houvast, en dat is lief, maar het leidt tot een stroom aan goedbedoelde meningen, adviezen, complottheorieën en smoothies met wonderingrediënten.

Ik snap het. Mensen willen helpen. Alleen: er ís nog niets concreets om te helpen.
Dus praten we, lachen we soms om de absurditeit, en halen we diep adem.
Stap voor stap.

“Mensen willen helpen, zelfs als er nog niets te helpen valt.”

🩶 Voor nu

We proberen onze dagen te vullen met wat wél lukt. Kleine dingen, overzichtelijk.
Vandaag is goed genoeg als vandaag lukt.
Morgen zien we morgen wel.

Dit is hoe we het doen: stap voor stap, soms strompelend, soms lachend, maar altijd samen.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”