Heuvels en dalen: mijn Reis weg van Big Tech
Ik neem je mee op mijn avontuur om over te stappen van Big Tech software naar betrouwbaardere, Europese of open-source alternatieven. Ik deel mijn ervaringen openhartig met je: de successen, tegenvallers en uitdagingen. Onderweg kom ik allerlei obstakels tegen, zoals hardware die niet werkt, diensten die geld kosten en onbegrip van mensen om me heen. Ik zal alles met je delen, zodat jij mee kunt leren en genieten van deze reis. Kom mee!
Ik ben overgestapt
“De eerste stap voelt klein. Tot je omkijkt en ziet hoe groot het verschil is.”
Ik ben definitief over. Van WhatsApp naar Signal. Van Microsoft Office naar OpenOffice. Van Windows naar Linux. Van Gmail naar Proton. En ja, ik weet het: ik ben niet de eerste. Maar het voelt wél alsof ik tegen de stroom in zwem. Ik gebruik al langer Signal, maar mijn omgeving wilde nooit mee. Nu heb ik de knoop doorgehakt. Geen compromissen meer. Geen steun meer voor bedrijven die fact-checking als bedreiging zien en Trump miljoenen geven om terug te keren op hun platforms.
Wat ik verlies, en toch niet mis
“Vrijheid kost wat. Maar het levert meer op.”
Ik mis groepsapps. WhatsAppgroepen met vrienden, teams, collega’s. Maar ik mis ze bewust. En dat maakt het anders. Wat ik niet snap: waarom roept mijn keuze zoveel weerstand op? Waarom wordt het zo persoonlijk opgevat? Alsof mijn overstap een oordeel is over hoe anderen hun tools gebruiken. Dat is het niet. Ik kies gewoon iets anders — omdat ik geloof dat het nodig is.
Waarom kan ik niet gewoon ‘nee’ zeggen?
“Als je ‘nee’ zegt tegen Big Tech, lijkt het ineens een aanval op je omgeving.”
Ik krijg Excel-bestanden waar ik alleen wil weten hoe de berekening gemaakt wordt. PDF-formulieren die alleen werken in Acrobat Reader (Looking at you Belastingdienst). Relaties’s die verwachten dat ik mijn werk terugstuur in .docx of .pptx. En telkens moet ik uitleggen waarom ik dat niet wil — of zelfs niet kán. Alsof het verdacht is. Alsof ik moeilijk doe. Maar als iemand tegen mij zegt: “Ik maak een keuze om principele redenen”, dan denk ik: “OK, dat is een gegeven, hoe hou ik daar rekening mee?”
De sociale prijs van digitale principes
“De druk om mee te blijven doen is groter dan ik had verwacht.”
Ik kies ervoor om geen gebruik te maken van WhatsApp. Dat betekent dat ik in veel groepsgesprekken niet meer meedoe. Prima. Maar waarom voelt het dan alsof mensen me willen overtuigen dat ik verkeerd zit? Waarom wordt mijn keuze voor privacy en open source niet gezien als iets positiefs, maar als iets irritants of zelfs arrogant? Zelfs mensen die ik vertrouw, reageren soms met: “Doe niet zo moeilijk.”
Het grotere plaatje
“Zolang we de controle uit handen blijven geven, verandert er niets.”
Dit gaat niet alleen over mij. Ik zie dit in het grotere geheel. Canada dat afstand neemt van de VS. De rol van Facebook in politieke campagnes. Google die letterlijk elke beweging volgt. En Microsoft die bewijst dat er een killswitch is voor Office. We weten het allemaal. En toch… doen we alsof het wel meevalt. Alsof het paranoia is. Alsof je niet meer mee mag doen als je afwijkt.
Geen klaagzang, maar een signaal
“Ik wil niet gelijk krijgen. Ik wil dat we wakker worden.”
Ik heb een dikke huid. Je moet wel, als je in Nederland je mond opendoet. Ik schrijf dit niet om medelijden te krijgen. Ik schrijf dit omdat de reacties die ik krijg laten zien dat we de urgentie niet voelen. Dat we het normaal zijn gaan vinden om afhankelijk te zijn van een paar Amerikaanse bedrijven die steeds meer controle krijgen over ons leven.
Nederlands