🩵 Kankerlicht – Wanneer aandacht onverwacht zwaar voelt

🩶 15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga, soms serieus, soms met humor maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Het onverwachte bloemenoffensief

Er zijn weken waarin je jezelf nauwelijks uit een stoel hijst en toch dagelijks de deurbel hoort omdat er weer iemand liefde in florale vorm wil afleveren. Als je ooit twijfelt of mensen bij je betrokken zijn, krijg dan een nare diagnose en de wereld wordt plotseling één groot kaartenrek. Het is ontroerend en soms bijna komisch hoeveel bloemen, berichten en kleine gebaren in huis belanden. Je probeert iedereen te bedanken, maar soms blijft het bij een moe, dankbaar knikje richting wéér een prachtige geste. Het doet goed, al is het soms meer dan je kunt dragen.

“Aandacht kan overweldigend zijn, maar het tilt je toch altijd een stukje omhoog.”

🩶 De draagkracht van de stille held

Vandaag gebeurde iets dat mijn adem even stokte. Er kwam een kaartje binnen voor Sylvia, niet voor mij. Iemand zag wat ik elke dag zie. Zij draagt de last die nooit op papier staat. De logistiek, de zorgen, de gesprekken die ik niet aankan, de stiltes die gevuld moeten worden en de momenten waarop ik wegzak en zij overeind blijft voor ons allebei. Het kaartje was klein maar de erkenning was groot. Mijn grote liefde verdient dat licht, dat woord, dat kijken naar háár in plaats van naar mij.

“De sterkste mensen zijn vaak degenen die het zachtst praten.”

🩶 Een lichaam met een eigen agenda

Mijn slaap is een rommeltje. Nachten zijn grillige landschappen vol wakker worden terwijl de dagen juist verlangens lijken te hebben om dutjes te plannen die nooit in mijn agenda stonden. Dat alleen al maakt het moeilijker om mijn energie bij elkaar te rapen. Maar gisteren begon verrassend goed. Ik had zin, ja echt zin, om met Sylvia de tuin in te duiken. Even iets normaals doen. Even aarde onder mijn nagels in plaats van zorgen in mijn hoofd.

Maar na een kort bezoek aan de apotheek en de supermarkt lag ik er de rest van de dag uit alsof ik een marathon had gelopen van zestig meter. Het blijft bizar hoe iets alledaags ineens voelt als een expeditie waarvoor je proviand en sherpa’s nodig hebt.

Wat mij misschien nog het meest in verwarring brengt is dit: waarom herstel ik niet beter? Ik had geen klachten van de kanker toen dit allemaal begon. Van de keeloperatie zou ik onderhand toch redelijk opgeknapt moeten zijn. En er zijn geen aanwijzingen dat er op dit moment iets in mijn lichaam verder woekert. Dus waar komt dan dit gebrek aan herstel vandaan, deze pijn, deze hese stem die zo graag blijft hangen alsof hij een permanente logé wil worden? Het voelt alsof ik een puzzel probeer te leggen waarvan een paar stukjes stiekem verdwijnen.

“Het moeilijkste is niet de pijn, maar het ontbreken van een duidelijke reden.”

🩶 Licht uit onverwachte hoek

Tussen alle ongemak door kwam er iets bijzonders binnen, iets dat we nog steeds nauwelijks kunnen bevatten. Een mijnheer gaf ons een grote hoeveelheid proteïnerijk voedsel dat zijn vrouw, helaas, niet meer nodig heeft. Het is genoeg om me vermoedelijk door de hele behandelperiode heen te helpen. Een enorme zorg minder. En eerlijk is eerlijk, het spul is duur, dus de opluchting en dankbaarheid zijn groot. Je voelt op zulke momenten hoe mensen elkaar dragen, soms zelfs nadat ze hun eigen strijd hebben verloren.

“Dankbaarheid past zich moeiteloos aan elke koelkastindeling aan.”

🩶 Een klein bezoek in een kleine wereld

Mijn wereld is voorlopig klein. De grenzen liggen ergens tussen slaapkamer en woonkamer, met het koffiezetapparaat als symbolisch grensgebied. Daarom voelde het bezoek van Irma aan Sylvia verrassend groot. Geen spektakel, geen grote gebaren. Gewoon warmte, gesprek, aanwezigheid. Het soort mens dat even binnenwandelt en ongemerkt de kamer groter maakt.

“Soms is één stem genoeg om de stilte op te rekken tot hoop.”

🩶 Voor nu

Voor nu is dit waar ik sta. Ik hoop dat de komende dagen iets meer adem brengen en een beetje minder haperingen in mijn keel. Tot die tijd doe ik wat ik kan. Rust nemen, glimlachen waar het lukt en me vastklampen aan het idee dat licht soms zwaar is maar nooit zinloos.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”