🩵 Kankerlicht – De hals op maximale spanning

🩶15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga — soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Inflatie van een ongemakkelijke bult

De behandelingen doen hun werk en dat voel je. Letterlijk en zonder diplomatie. De zwelling in mijn hals gedraagt zich als een bult die iemand met een fietspomp probeert op te blazen, terwijl hij al angstvallig tegen zijn maximum zit. Bij iedere pompbeweging volgt een pijnscheut met theatrale precisie. Waar de pijn eergisteren nog bleef steken bij mijn kaak, heeft hij inmiddels ambitie gekregen tot aan mijn oor en als ik beweeg zelfs richting sleutelbeen. Op mijn rug liggen is nu een discipline op olympisch niveau. Over verkeersdrempels rijden doe ik met mijn hand als beschermkap tegen mijn hals, alsof ik een fragiele porseleinen erfstuk vervoer. Vanochtend tikten we de eerste twee van de zes weken aan. Er liggen er nog vier voor me, met twintig bestralingen die keurig op hun beurt wachten.

Ook de binnenkant van mijn mond heeft zich aangesloten bij het klachtenkoor. Met mijn tong voel ik de beschadigingen en aan de linkerkant lijkt het speeksel zich definitief te hebben teruggetrokken uit de publieke ruimte. Slapen is een schaars goed geworden en ik merk dat mijn gedachten soms afdwalen naar zwaardere pijnstilling, morfine en Fentanyl, als verboden maar verleidelijk comfort. Alles binnen de verwachtingen, zeggen ze dan. Dat is geruststellend, al klinkt het vooral als een keurmerk voor ongemak.

“Soms voelt het alsof mijn lichaam een eigen vergaderagenda volgt.”

🩶 Optimisme met bouwpakket

Gisteren besloten Sylvia en ik dat frisse lucht en flatpack-meubelen vast therapeutisch zouden werken. De IKEA bood hoop, fluorescent licht en een pijnimpuls die elke Scandinavische eenvoud relativeerde. Ik kreeg een pijnaanval in het restaurant. Mijn teint werd volgens Sylvia een subtiele tint ziekenhuisbeige, al schrijf ik dat toe aan de verlichting die niemand flatteert. We vervolgden onze stedelijke expeditie langs CoolBlue en de Mediamarkt, overtuigd dat normaliteit maakbaar was. Thuis bleek die normaliteit vooral uitputtend te zijn. Twee mensen, een bank en een collectief gevoel van lichte mineur.

“Optimisme komt soms in bouwpakketvorm, inclusief ontbrekende schroef.”

🩶 Woeste wenkbrauwen en taxi tango

Mijn uiterlijk balanceert momenteel ergens tussen gecontroleerd en onverschrokken. De lengte van mijn baard wordt keurig bijgehouden, noodzakelijk voor het masker dat mij tijdens de bestralingen strak in het gareel houdt. Maar hoewel de lengte onder toezicht staat, groeit het geheel vrolijk alle kanten op, alsof elke haar zijn eigen creatieve vrijheid heeft opgeëist. Mijn nek oogt als een licht verwilderd natuurgebied en mijn wenkbrauwen hebben besloten dat subtiliteit een overschat concept is. Sylvia schaamt zich dood voor me. Ik ook, al probeer ik het te verkopen als een tijdelijke avant-garde fase.

Dan de taxi’s. Ik heb eindelijk toestemming gekregen om met de taxi naar de bestralingen te gaan, een kleine administratieve overwinning die direct werd gevolgd door twee nieuwe hoofdpijndossiers. Het eerste is het boeken zelf. Voor elke rit moet ik door een labyrint van invoervelden, gevolgd door een dubbele bevestiging die voelt als een filosofische test van mijn geduld. Heeft u de gegevens juist ingevoerd? Ja. Wilt u de rit bevestigen? Nee, natuurlijk niet, ik deed dit allemaal puur voor de ontspanning. Dertig tot veertig ritten later voelde ik me bijna misselijk van de efficiëntie.

Het tweede probleem is subtieler, maar minstens zo irritant. De machtiging van de zorgverzekeraar staat administratief niet toe dat ik ritten declareer die vóór de datum van goedkeuring liggen. Met andere woorden: de noodzakelijke ritten naar Amsterdam worden simpelweg niet vergoed. Op mijn vraag hoe ik dat dan had moeten regelen terwijl ik op vrijdagmiddag hoorde dat ik maandag in Amsterdam moest zijn, bleef het stil. Raar volk. Gelukkig rijden we elektrisch, anders had die zes keer 158 kilometer ook nog een financiële bijwerking opgeleverd.

“Bureaucratie is ook een vorm van cardio.”

🩶 Voor nu

Voor nu is dit waar ik sta. De zwelling blijft zichtbaar en groeiend, de nachten zijn kort en de humor staat op halve kracht maar nog altijd paraat. Sylvia mist haar opleiding vandaag, wat zwaarder weegt dan ze wil toegeven. Ik herken het verlies van regie en voel met haar mee. We hebben besloten de agenda tijdelijk te ontzien: bestaande afspraken laten we staan, maar nieuwe plannen blijven nog even in de wachtkamer. De koek is even op. Morgen zien we wel weer verder.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”