🩵 Kankerlicht – De dag dat bladeren zwaar werden

🩶 15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga, soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Terug naar de camping

Gisteren voelde als drie dagen in één lichaam. Sylvia en ik reden naar de camping omdat het hoge tijd werd om alles winterklaar te maken, een soort jaarlijkse rituele dans waar je normaalgesproken niet bij stilstaat. De laatste keer dat ik er was, stond ik tussen volle glazen en vrolijk geroezemoes tijdens de bierproeverij. Nu stapten we uit in een stille, koude lucht die rook naar nat gras en beginwinter. De voortent oogde alsof hij zelf nog twijfelde of hij de winter wel wilde meemaken. De koelkast keek me aan op de manier waarop alleen oude kampeerkoelkasten dat kunnen, licht verwijtend en met de stille hoop dat we hem toch zouden vergeten.

We verwachtten niemand en gingen uit van een efficiënte operatie, maar werden begroet door een kleine optocht van bekenden die spontaan hun hart lieten spreken. Knuffels, warme blikken, handen die net iets langer bleven liggen dan normaal. Iedereen wilde weten hoe het ging, en je voelde meteen dat het geen beleefde vraag was. Ik probeerde te antwoorden zoals ik altijd doe, licht en eerlijk tegelijk, maar mijn stem had andere plannen. Halverwege een zin besloot hij dat het mooi was geweest, alsof hij met zijn armen over elkaar ging staan en zei: dit was het voor vandaag.

“Sommige ontmoetingen warmen je op, zelfs als je lijf dat weigert.”

🩶 Het gewicht van bladeren

Daarna ging ik bladeren harken. Normaal gesproken een tussendoor-klusje, maar voor mij voelde het alsof ik de nationale kampioenschappen veengrondverplaatsing had gewonnen. Het geluid van het harken, de geur van vochtige aarde, de big bag die maar niet vol leek, en ik die steunde alsof ik de marathon van Enschede had onderschat. Toch was er ook trots. Een kleine overwinning op een lichaam dat zijn eigen agenda voert.

“Niet alles wat zwaar is, is groot. Soms is het gewoon een zak bladeren.”

🩶 Een onverwachte bel

Precies toen ik op de bank in de voortent lag bij te komen, ging de deurbel. Mijn ouders stonden voor de deur, spontaan, zoals alleen ouders dat kunnen. Ik had al geroepen dat ik naar hen wilde, maar de energie niet gevonden. Zij vonden de energie voor mij. Sylvia maakte af wat ze aan het doen was en we reden naar huis, waar mijn moeder rijstebrij had meegenomen. Geen Michelin-sterren nodig; comfort food wint elke keer.

“Ouders timen nooit perfect, maar wel precies goed.”

🩶 Warmte zoeken

Thuis zakte alles tegelijk in. Ik kroop in bad om op te warmen en bleef er drie uur liggen. Op de kraan stond zacht warm stromend water, een keuze die ik normaal veroordeel, maar nu even nodig had. Toen ik eruit kwam, voelde ik me bijna menselijk. Ik schreef mijn vorige blog, zat bij Sylvia op de bank, viel in slaap, werd liefdevol naar bed gestuurd en was weg voordat mijn e-reader me kon vertellen welk hoofdstuk ik had gemist.

“Herstel begint soms met niets doen, zelfs als dat uren duurt.”

🩶 Voor nu

Vandaag voel ik me onverwacht stevig, alsof mijn lijf na gisteren heeft besloten dat er nog best wat rek in zit. Misschien komt het door de ontmoetingen op de camping, misschien door de rijstebrij van mijn moeder, of misschien door dat veel te lange bad waarin ik half mens, half theezakje werd. Het waren kleine dingen, maar samen vormden ze een zachte duw vooruit. We moeten nog terug naar de camping, al was het maar om de laatste details af te ronden, maar dat wordt een dag voor later.

Vandaag wil ik eerst wandelen met Sylvia en Salke, kijken hoe de lucht eruitziet en hoeveel energie mijn benen vinden. Daarna hoop ik met het hele gezin om tafel te zitten, inclusief mijn dochter en haar vriendje, voor een ouderwets potje sjoelen. Het soort moment samen dat niets oplost maar alles verzacht. En misschien is dat precies wat ik nu het meest nodig heb: geen grote stappen, geen grote woorden, alleen momenten die laten voelen dat ik er nog ben en dat het leven, ondanks alles, nog steeds wil meedoen.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”