🩵 Kankerlicht – De dag dat alles klopte

🩶 15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga, soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.

🩶 Een onverwacht rustpunt

De dagen tussen operatie en bestraling voelen als een dunne strook land tussen twee zeeën. Achter me het geweld van snijden en hechten, voor me de golf van wat nog komt. Elke dag is de pijn iets minder, maar mijn energie blijft fragiel. Ik moet er zuinig mee omgaan, alsof ik een accu ben die niet meer tot honderd procent oplaadt. Dinsdag wordt het masker aangemeten dat me straks elke dag op de bestralingstafel vastklemt. Alleen die gedachte maakt mijn keel al droog. Dus deze dagen, deze adempauze, voelen kostbaar.

Wie weet wat er komt, leert anders ademen.

🩶 Noordwijk in november

We stapten met het hele gezin in de auto, inclusief Steijn. Richting Noordwijk, de zee zien, de wind voelen. November klinkt niet als strandweer, maar de zon dacht daar anders over. We zaten buiten bij een strandtent, zonder jas zelfs, gezicht in het licht. De rest at patat, ik hield het bij een smoothie. Geen koffie voor mij, maar de warmte van het zonnetje maakte alles goed. We praatten, lachten, keken naar de zee en het voorbijtrekkende strandvolk. De lucht was helder, het licht vriendelijk. Even geen ziekenhuis, geen plannen, geen toekomst die drukt. Alleen nu.

Soms is geluk niets meer dan zon in november.

🩶 Inchecken en opladen

Na de lunch reden we naar ons hotel en checkten in. Daar heb ik meteen wat gerust. Ik leer dat rusten geen luxe is, maar onderhoud. Mijn lijf vraagt het vriendelijk, maar dwingend. Even liggen, ogen dicht, ademhaling terug in een normaal ritme. Het is vreemd hoe iets simpels als een uurtje plat liggen ineens voelt als een strategische zet. In dat hotelbed, omringd door het zachte geroezemoes van mijn gezin, dacht ik: dit is goed. Even geen ziekenhuisgeur, geen afspraken, geen verplichtingen. Gewoon leven, zonder agenda.

Rust nemen is ook een vorm van vechten.

🩶 Pannenkoeken en familie

Rond vijven reden we naar het pannenkoekenhuis bij vliegveld Valkenburg. Mijn ouders kwamen iets later dan wij, maar al snel zat de hele tafel vol: Myrthe, Frank, Sterre, Hilco, Naylah en Valko erbij. De sfeer was warm, de gesprekken vanzelf. Ik zie mijn neefjes en nichtjes niet vaak genoeg, maar wat zijn het fantastische mensen. Er werd gelachen, gedeeld, gegiecheld. Sylvia keek me ondertussen met die blik aan die zegt: “Je hebt te lang gewacht met die pijnstillers.” En ze had gelijk. De pannenkoek met ijs was verrassend goed te doen, maar de afterdiner-dip kwam genadeloos. Terwijl de rest nog rustig at, lag ik al in de auto, even opladen voor het slotstuk van de dag.

Soms is liefde iemand die jou beter kent dan jijzelf.

🩶 Soldaat van Oranje

Daarna reden we door naar de TheaterHangaar. De rest liep alvast naar binnen, ik bleef nog even in de auto liggen om energie te sparen. Tegen het begin van de voorstelling ging ik naar binnen, precies op tijd. En wat ben ik blij dat ik dat deed. Wat een voorstelling. Alles klopte: de muziek, het decor, de lichtval, het verhaal. Voor even vergat ik mijn lijf, mijn keel, het masker dat binnenkort mijn gezicht zal omsluiten. Ik zat daar, keek, voelde, leefde. Aan het einde van de voorstelling zakte ik in een stoel, Sylvia haalde mijn jas, en we maakten samen een foto. Een herinnering om op terug te vallen als het straks weer moeilijker wordt.

Er zijn momenten die je leeg achterlaten, maar op de mooiste manier denkbaar.

🩶 Op de terugweg naar ons hotel

Op de terugweg naar ons hotel was het stil in de auto. Niet de ongemakkelijke stilte van vermoeidheid, maar de warme stilte van voldoening. Iedereen was moe en voldaan, en dat voelde precies goed. Buiten trok de nacht voorbij, binnen klonk alleen het zachte zoemen van de weg. Ik dacht aan hoe vreemd het is dat geluk en kwetsbaarheid zo goed samengaan. Alsof ze elkaar nodig hebben om echt te bestaan.

Er is geen groter medicijn dan het besef dat je leeft.

🩶 Voor nu

Vandaag gaan we als gezin Leiden in. We weten nog niet precies wie wat gaat doen, maar één ding is zeker: we willen nog zo’n dag. Nog één keer gewoon samen, zonder ziekenhuis, zonder tijdschema. Het kan nu nog, en dat maakt het des te waardevoller.

Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.