💙 Kankerlicht – De frikandel en het voorzichtige vooruit

15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga — soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Dagen van dekentjes en discipline

De afgelopen dagen waren rustig, bijna saai. Veel bed, veel bank, veel kou. Sylvia hield me letterlijk warm met dekentjes, nourissement en aandacht.
Ik hield me netjes aan mijn medicijntijden, als een modelpatiënt met een horloge. Er zat iets rustgevends in dat ritme.
Herstel blijkt een kwestie van discipline: niet in doen, maar in laten. Niet vechten, maar volgen.

“Soms is genezen vooral een oefening in nietsdoen.”

🩶 De messteek in slow motion

Af en toe word ik eraan herinnerd dat mijn keel nog in verbouwing is.
Een onschuldig kriebelgevoel verandert plots in een steek, alsof iemand met een mes langs de binnenkant gaat. Een heel stomp mes. Met roest. En kartelrandjes.
De pijn zakt niet meteen weg, hij blijft hangen en dan is Sylvia er, met haar hand op mijn schouder en haar blik die zegt: adem.
Volgens mijn eigen onderzoek (Google en ChatGPT, een gevaarlijk duo) zijn het korsten die loslaten.
Het klinkt goor, maar eigenlijk is het hoopvol: wat loslaat, maakt ruimte voor herstel.

“Zelfs pijn kan een teken van vooruitgang zijn.”

🩶 De nacht dat ik doorsliep

Vannacht gebeurde het voor het eerst: ik sliep door mijn medicijnen heen.
Geen pijn, geen wakker worden om te slikken, geen aftellen tot de volgende dosis.
Dat klinkt banaal, maar het voelde als een overwinning. Alsof mijn lijf even zei: ‘Ik regel dit wel.’
Dag acht is voorbij, en kenners zeggen dat dagen vier tot acht de zwaarste zijn. Als dat klopt, ben ik onderweg naar de lichtere kant.

“Soms is vooruitgang gewoon een nacht waarin niets gebeurt.”

🩶 Kleine hapjes, grote stappen

Langzaam komt de eetlust terug. Gisteren at ik in (hele) kleine stukjes een frikandel; een culinair hoogtepunt na dagen vloeibaar dieet.
Sylvia kwam met het briljante idee van icecoffee. Koud, zacht, en zoet genoeg om te voelen dat er leven in me zit.
Elke dag eet en drink ik iets meer, heel geleidelijk. Energie sparen is nu mijn hoofdtaak.
Volgende week ergens starten de bestralingen in Enschede, elke werkdag, zes tot zeven weken lang.
Dinsdag heb ik een belafspraak met het Antoni van Leeuwenhoek, vermoedelijk over de bioptuitslag. Ik weet nog niet wat er komt, maar ik weet wél dat ik wat reserves moet hebben voor die tijd en die ben ik nu aan het bouwen.

“Herstel begint met kleine happen moed.”

🩶 Voor nu

Voor nu is dit waar ik sta. Stilletjes vooruit, met koffie, dekentjes en Sylvia als mijn vaste medicijn.
Ik heb nul reserves, maar een groeiende wil om straks gezonder te leven. Een laat voornemen op mijn 51e, maar beter laat dan nooit.
De dagen worden lichter, letterlijk en figuurlijk.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”