💙 Kankerlicht – De dag dat ik niets deed

15:33 De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga — soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Stilte met een bijwerking

Slapen gaat beter. Drie nachten achter elkaar acht uur dicht. Dat is een prestatie die ik vroeger alleen haalde na een festival. Wat slaap doet met een mens is wonderlijk: de wereld lijkt minder scherp, de lucht lichter. Vanochtend had ik zelfs geen onmiddellijke behoefte om pijnstillers te slikken. Een klein, groot moment.

Ik deed gewone dingen zoals de hond, de was, de vaatwasser  en voelde me bijna weer onderdeel van het dagelijks decor. Tot ik achter mijn computer ging zitten. Daar begon het staren. Dom staren. Nutteloos. Alsof mijn hoofd zei: “We zijn wakker, maar we weten nog niet waarvoor.”

“Rust is pas echt moeilijk als je geen reden meer hebt om te rennen.”

🩶 Bezoek met een hoofdletter

Gisteren was een lange dag. Ziekenhuisgangen die nooit lijken te eindigen, tandartsen die somber kijken, afspraken die verschuiven alsof de tijd zelf geen zin meer heeft. Daarna slapen. Of proberen.

’s Middags kwamen Dick-Jan en Vera, en in de avond René. Mijn eerste bezoek sinds tijden, en natuurlijk meteen twee op één dag. Niemand zal me ooit verdenken van een overdosis voorzichtigheid. Toch was het goed. Er werd gelachen, gepraat en gewoon geleefd. En even voelde het alsof alles nog kon. Hun aanwezigheid vulde de kamer met iets dat ik niet van pillen krijg: leven. Alsof er nog niets stuk was gegaan.

“Sommige mensen nemen geen last van je weg, ze verdunnen hem.”

🩶 De paal en de stilte

Vandaag is Mandy weg. Ze is met haar moeder naar Maasland om een paal op te halen. Een echte, glimmende paaldanspaal. Dansen is haar passie, maar ook haar therapie. Alleen…. De afgelopen maanden kon het niet. De Wet DBA, mijn wegvallende inkomen door ziekte, de keuzes die gemaakt moesten worden… er bleef simpelweg geen geld over voor lessen of een paal.

En toen gebeurde iets onverwachts. De man bij wie ze stage loopt, hoorde haar verhaal en gaf haar het geld. Zomaar. Omdat hij vond dat ze moest blijven doen wat haar gelukkig maakt. Geen formulier, geen voorwaarde, gewoon een gebaar van mens tot mens.

Dus nu is ze onderweg naar Maasland, en voor het eerst sinds deze mallemolen begon ben ik alleen thuis. De hond slaapt, het huis ademt traag, de buurvrouw Petra kookt vanavond voor ons. En ik zit hier tussen rust en onrust in met de stilte die ineens heel luid klinkt.

“Soms kost geluk geld, en soms krijg je het gewoon cadeau.”

🩶 Dingen om naar uit te kijken

Dit weekend ga ik met mijn ouders, neefjes en nichtjes naar Soldaat van Oranje. Daar heb ik zin in, echt. Of ik het volhoud, zien we dan wel. Desnoods lig ik lekker in de auto met mijn ogen dicht. Vooruitgang is soms een kwestie van meebewegen.

Op 20 november zou ik spreken op het NLUUF najaarscongres, om 16:00 uur. Hier sta ik: https://nluug.nl/evenementen/nluug/najaarsconferentie-2025/

Ik heb hard gewerkt om daar te staan. Maar midden in mijn bestralingsprogramma, met een stem die nu al kapot is weet ik dat het niet realistisch is. En dat doet pijn. Niet fysiek, maar in mijn hart. Want ik wíl daar staan. Ik wíl laten zien dat ik het nog kan. Toch zal ik waarschijnlijk moeten afzeggen. En dat voelt als verliezen van iets belangrijks, waar ik hard voor gewerkt heb..

“Sommige overwinningen zien eruit als op tijd afzeggen.”

🩶 Voor nu

De eerste bestraling is gepland: dinsdag 11 november om 09:00. Tijd voor activiteit. Radioactiviteit, om precies te zijn. Tot die tijd probeer ik te slapen, te ademen en te accepteren dat niets doen ook een vorm van vooruitgang kan zijn. Energie sparen.

Voor nu is dit waar ik sta.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”