💙 Kankerlicht – “Het trainingspak van de waarheid”

15:33  De bel die niemand wil horen

Het was een telefoontje op vrijdagmiddag om 15:33. Ik was net een bierproeverij met kwis aan het voorbereiden. In een paar minuten veranderde mijn middag van luchtig naar loodzwaar. Sinds dat moment probeer ik alles wat er gebeurt op te schrijven. Niet om medelijden te krijgen, maar om mijn hoofd en hart bij elkaar te houden. Deze blogs zijn mijn manier om te begrijpen, te delen en te laten zien hoe ik hiermee omga — soms serieus, soms met humor, maar altijd echt.

“Het leven belt niet van tevoren om te vragen of het uitkomt.”

🩶 Het pak van voorbereiding

Voor een PET-scan moet je comfortabele kleding aan zonder metalen elementen. Dat klinkt eenvoudig, tot je beseft dat “comfortabel” plots een medische term is geworden. Geen rits, geen knoop, geen spijker. Alsof ik mij moet voorbereiden op een vlucht, maar dan zonder bestemming. Sylvia, mijn onwankelbare logistieke wonder, heeft iets besteld dat ergens tussen een huispak en een trainingspak in hangt. Zacht, warm, en eerlijk gezegd: verdacht uitnodigend voor een dutje.

“Je weet dat het menens is als je outfit wordt goedgekeurd door een ziekenhuisapparaat.”

🩶 Liefde met een waslabel

Toen de bestelling arriveerde, voelde het even als een verjaardag. Karton openscheuren, plastic scheuren, stof voelen. Alleen hing er een bijsmaak aan: dit cadeau had ik liever niet nodig gehad. Het was lief, zorgzaam en pijnlijk tegelijk. Sylvia bedoelde het natuurlijk goed. Dat doet ze altijd. Maar ergens, diep vanbinnen, voelde het alsof ze mij inpakte in iets zachts om de harde werkelijkheid even op afstand te houden.

“Soms is liefde een huispak dat zacht genoeg is om een waarheid te dragen.”

🩶 De humor van het absurde

Ik betrap mezelf erop dat ik nadenk over wat de verpleegkundigen zullen denken. “Hij heeft zijn outfit afgestemd op de scan!”. Een gedachte die tegelijk gênant en geruststellend is. Humor werkt hier als een soort mentale airbag: het vangt de klap net genoeg op om niet te breken. Want ergens tussen de nuchtere instructies (“geen metaal”) en de onderliggende angst (“wat gaan ze vinden?”), moet iets van lichtheid blijven. Anders verstikt het.

“Lachen is soms gewoon ademhalen met extra context.”

🩶 Voor nu

Voor nu is dit waar ik sta: tussen huispak en hoop, tussen voorbereiding en overgave. Morgen lig ik stil in een machine die meer weet van binnen dan ik van mezelf. En terwijl ik daar aan denk, trek ik mijn nieuwe outfit aan en besluit ik: als ik dan toch moet wachten op duidelijkheid, dan graag zacht en in stijl.

“Zwaarte mag licht hebben. En licht weegt soms verrassend veel.”